rozdział trzynasty

  Lot do Londynu dłużył mi się niemiłosiernie. Może dlatego, że wcale nie chciałam wracać? Przez bite pół godziny żegnałam się na lotnisku z piłkarzem i nie mogliśmy się rozstać. Ciężko było mi go zostawiać, ale musiałam. Wszyscy na mnie czekali w Anglii.
  Z lotniska odebrała mnie mama, która od razu zauważyła, że coś się stało, bo według niej cała promieniałam. Nie chciałam nic mówić w samochodzie, więc postanowiłam, że jak wrócimy do domu to wszystko jej opowiem. W mieszkaniu byłyśmy kilka minut po czwartej rano. Jednak nie miałam ochoty spać, dlatego wgramoliłam się do łóżka mamy i po chwili poczułam jak przygarnia mnie do siebie.
  - To teraz mogę dowiedzieć co się stało? - zapytała, zaczynając przeczesywać moje włosy.
  - Zeszłam się z Isco - postanowiłam powiedzieć od razu. Przez chwilę milczała, ale była pewna, że nie jest na mnie zła. Sama namawiała mnie, abym z nim porozmawiała.
  - Cieszę się twoim szczęściem - powiedziała radośnie, całując mnie w czoło. - Miałam nadzieje, że się spotkacie i na spokojnie porozmawiacie. Jednak nie sądziłam, że tak szybko się za ciebie zabierze - zaśmiała się cicho.
  - Przy wszystkim pomagała mu Carol.
  - To taka świetna dziewczyna. Jak się czuje? Wszystko w porządku z maleństwem?
  - Tak - pokiwałam twierdząco głową. - Cała trójka czeka na szczęśliwe rozwiązanie. Ciocia oczywiście też nie może się doczekać.
  - Lili, a ty chcesz wrócić do Madrytu? - zapytała. Właśnie tego pytania najbardziej się obawiałam. Bo co ja miałam powiedzieć? Oczywiście, że chciałam. Chciałam być blisko Isco i nie marnować więcej czasu, ale wszystko zależy od mamy. Nie chce jej tutaj zostawiać samej. Nie po tym wszystkim, co dla mnie zrobiła.
  - Nie wiem, mamo. A ty? Chciałabyś wrócić do Hiszpanii?
  - Nie patrz na mnie. Ja chce tylko twojego szczęścia - odparła cicho. Znałam ją na tyle dobrze, aby poznać po głosie, że wolałaby zostać tutaj. Teraz będzie naciskać, abym wracała do Madrytu, ale bez niej jest to niemożliwe. Dlatego zostaniemy tutaj.
  - Jeśli miałabym się przeprowadzić, to tylko z tobą. Ja cię tutaj nie zostawię samej - usiadłam obok niej i mocno ją przytuliłam. - Porozmawiam z Isco i wszystko mu wytłumaczę. On zrozumie.
  - Wiem, ale związek na odległość jest bezsensu, Lili. Musisz tam zamieszkać.
  - Jutro o tym porozmawiamy, dobrze? Teraz powinnyśmy iść spać - uśmiechnęłam się lekko, a ona pokiwała twierdząco głową. Ucałowałam ją w czoło na dobranoc i ruszyłam w stronę swojego pokoju. Nie byłam śpiąca, ale nie chciałam już ciągnąć tej rozmowy. Ani ja, ani mama nie zmienimy zdania i tak będziemy się sprzeczać. A to jest nam zupełnie niepotrzebne.

  Przez następne tygodnie skupiałam się na pracy. Szef cały czas zasypywał mnie nowymi obowiązki, z których musiałam się wywiązywać. Dodatkowo cały czas zapraszał mnie na kolacje lub do kina. Odmawiałam grzecznie, ale on nie przyjmował odmowy. Mówił, że wiedział, że jak polecę do Hiszpanii, to nie będę się chciała z nim widywać. Nie rozumiałam jego pretensji, bo spotkaliśmy się raptem kilka razy po pracy i nic między nami się nie wydarzyło. Teraz przez to wszystko zaczynałam mieć problemy w pracy.
  Wybiła godzina siedemnasta, a ja nadal tkwiłam w biurze. Musiałam skończyć umowy, ale jakoś nie mogłam się do tego zabrać. Myślami ciągle wracać do Alarcona, za którym bardzo tęskniłam. Chciałam, aby był obok, ale niestety było to niemożliwe. Oboje pracujemy i musimy wypełniać nasze obowiązki.
  - Lili, koniec na dziś - powiedziała Katherine, wchodząc do biura. Czekała już na mnie z torebką i plastikowym kubkiem z kawą. - Dziś się przejdziemy, co? Mam dosyć taksówek.
  - Skoro chcesz - zaśmiałam się, wyłączając służbowy komputer. Kat miała racje. Dosyć tej pracy na dziś, bo jutro też jest dzień. - Możemy iść - powiedziałam, wstając i zabierając swoją torebkę. Narzuciłam na siebie marynarkę i ruszyłam za nią. Podała mi kubek i skierowałyśmy się w stronę windy. Zjechałyśmy na dół i jeszcze natknęłyśmy się na szefa.
  - Liliano.. Prosiłem cię, abyś skończyła dzisiaj wszystkie raporty, a ty idziesz do domu? - zaczepił mnie. Nie chciałam robić scen przy koleżance, więc posłałam mu tylko gniewne spojrzenie. Doskonale wiedział, że skończyłam to już wczoraj. On jednak musiał pokazał kto tu rządzi. - Kat, idź już. Lili zaraz cię dogoni - zwrócił się do niej z sztucznym uśmiechem. Brunetka uśmiechnęła się do mnie i wyszła z firmy.
  - Co to miało znaczyć? - zapytałam cicho. To nie tak, że nie miałam szacunku dla swojego szefa, ale on próbował na mnie wymusić nasze spotkanie, którego ja nie chciałam.
  - Nie dostałem odpowiedzi co do naszego wieczoru dzisiaj.
  - Moja odpowiedź brzmi nie. I już zawsze tak będzie brzmiała - lekko podniosłam głos. Nagle podszedł do mnie i mocno chwycił mnie za nadgarstki. - Zostaw mnie! - krzyknęłam.
  - Pracujesz dla mnie i radzę ci być posłuszna!
  - Bo jak nie, to co?! Zwolnisz mnie?! To proszę bardzo! - zaczęłam krzyczeć, bo zupełnie go nie poznawałam. Wyglądał jak jakiś furiat.
  - Hej, puszczaj ją! - usłyszałam dobrze znany mi głos. Po chwili tuż obok mnie pojawił się Isco, którzy rzucił się na mojego szefa. - Nie słyszysz co powiedziałem?! Puść ją!
  - A kim ty do cholery jesteś? - zapytał, puszczając mnie i poprawiając swój krawat. Zawsze tak robił, kiedy się stresował. - I radzę ci opuścić moją firmę!
  - Z chęcią - odpowiedział mu Alarcon i delikatnie chwycił mnie za dłoń. - Chodź, kochanie. Nic tu po nas - zwrócił się do mnie po hiszpańsku i wspólnie opuściliśmy budynek.
  - Dziękuję - rzuciłam mu się na szyję i zaczęłam go zachłannie całować. Tak bardzo za nim tęskniłam.
  - Spokojnie - zaśmiał się cicho i mocno mnie do siebie przytulił. - Kim jest ten facet?
  - To mój szef - przewróciłam oczami. Nie sądziłam, że on jest takim dupkiem, ale przynajmniej ułatwił mi decyzję o zwolnieniu się. - Ale nie martw się. Już tam nie wrócę.
  - No to na pewno. Nie pozwolę na to - powiedział pewnie, a ja na niego spojrzałam z uśmiechem.
  - A tak właściwie to co ty tutaj robisz, kotku? Nie masz treningów?
  - Dostaliśmy dwa dni wolnego. Od razu zabukowałam bilet i przyleciałem - cmoknął mnie w nos. - W mieszkaniu była twoja mama i podała mi adres firmy. Powiedziała, że mam cię stąd porwać - dodał ze śmiechem.
  - Bardzo się cieszę, że to zrobiłeś - wtuliłam się w jego ramię. Złapałam go za rękę i z uśmiechem na ustach ruszyłam w stronę domu. - Przejdziemy się, dobrze?
  - Co tylko chcesz.
  - Naprawdę nie mogę uwierzyć, że tutaj jesteś!
  - Ale jestem, bo bardzo mocno tęskniłem. Już nie mogłem się doczekać twojego przyjazdu.
  - To na pewno nie byłoby prędko - mruknęłam smutno.
  - Wiem - skinął głową. - Dlatego to ja przyleciałem. Jednak byłoby nam łatwiej, gdybyś była w Madrycie. Brakuje mi tam ciebie.
  - Rozumiem to, ale już o tym rozmawialiśmy. Jak na razie chce zostać z mamą, a później zobaczymy - wzruszyłam ramionami.
  - No tak. Hej, a może pójdziemy coś zjeść? Sushi? - zapytał z uśmiechem, a ja skinęłam głową na potwierdzenie. Nie potrafiłam mu odmówić, a sama również zaczynałam być głodna. Dziś zjadłam tylko kanapkę rano, bo później nie było czasu.
  Kwadrans później siedzieliśmy już w chińskiej knajpce. Zamówiłam dla nas po zupie i zestawie sushi, które wprost uwielbiałam. Cały czas ze sobą rozmawialiśmy i ani na trochę nie zamykały nam się buzie. Cieszyliśmy się każdą chwilą, którą mogliśmy spędzić razem, bo nie było ich za wiele.
  - Rozumiem, że jutro masz już samolot powrotny? - spojrzałam na niego.
  - Wieczorem, więc jeszcze trochę czasu spędzimy razem.
  - Chociaż coś - uśmiechnęłam się lekko.
  - Nie smuć się, kochanie - złapał mnie za dłoń. Drugą ręką pogłaskał mnie po policzku i skradł szybkiego całusa w usta.
  - Masz rację. Lepiej zabierzmy się za jedzenie - powiedziałam, bo właśnie odebraliśmy swoje zamówienie. Oboje zabraliśmy się za pałaszowanie ryby. Co chwilę wybuchałam śmiechem, bo Isco zostawały resztki w brodzie, która była już zdecydowanie za długa. On mówił, że mu nie przeszkadza, a ja nabijałam się, że upodabnia się do mojego kochany Mustafy - bohaterka serialu Wspaniałego Stulecia, które oglądałam na YouTube.
  Do domu zlądowaliśmy dopiero po dwudziestej pierwszej. Mama właśnie czytała książkę w kuchni przy herbacie, a ja z Isco skierowałam się do swojego pokoju. Od razu rzucił mnie na łóżko i zaczął namiętnie całować.
  - Ale ja za tym tęskniłem - wymruczał mi do ucha.
  - Mama jest obok, więc przestań - zachichotałam cicho, ale nic sobie z tego nie zrobił. Wsunął dłonie pod moją koszulę i delikatnie gładził moje plecy. - Naprawdę nie możemy.
  - Obiecuje, że będziemy cicho.
  - Isco! - klepnęłam go w ramię i wyswobodziłam się spod jego ciała. Naprawdę nie chciałam, aby mama usłyszała takie rzeczy, bo później byłoby mi wstyd. - Idę zrobić sobie herbaty. Chcesz też? - zapytałam, a on zrobił dziwną minkę.
  - Od kiedy ty pijesz herbatę?
  - Od kiedy tu mieszka, głuptasie. To chcesz czy nie?
  - Wolę wodę - uśmiechnął się szeroko i przesył mi buziaka. - Wracaj szybko, bo czekam.
  - Tak, tak - rzuciłam i wyszłam z pokoju. Skierowałam się do kuchni, gdzie siedziała mama, która od razu odstawiła książkę, jak tylko weszłam do pomieszczenia. Uśmiechnęłam się do niej i wstawiłam wodę na herbatę oraz wyciągnęłam kubek, do którego rzuciłam małą torebeczkę.
  - Lubie, kiedy jesteś taka uśmiechnięta - mruknęła cicho.
  - Ja też - zachichotałam.
  - Chciałabym, abyś wróciła z Isco do Madrytu. Wyglądacie na takich szczęśliwych.
  - Jesteśmy, mamo.. Ale ja nie chce, abyś została tutaj sama.
  - Już to słyszałam, ale ja też podjęłam decyzję. Chce, abyś wróciła z Isco do Hiszpanii i to będzie najlepsze wyście - powiedziała pewnie i wstała z krzesła. - Ja idę się już położyć. Dobranoc - cmoknęła mnie w czoło i wyszła z pomieszczenia. Ja zalałam sobie herbatę wrzątkiem i wróciłam do piłkarza. W głowie miałam wiele myśli, bo z jednej strony chciałam z nim wrócić, ale z drugiej.. Nie wiem czy jestem na gotowa na zostawienie swojego życia w Londynie.

_ _ _

Witajcie! 

Dodaje rozdział, bo dzisiaj jest szczególny dzień, a mianowicie Isco obchodzi 24 urodziny! 

Feliz Cumpleanos Magia!!

A TERAZ WAŻNA SPRAWA!!

Chciałabym Was zaprosić na bloga mojej przyjaciółki - Vingi, którą miałam okazje poznać właśnie przez opowiadania. Jest mi bardzo bliska, kocham jej opowiadania i to dzięki NIEJ zaczęłam pisać. Moje guru w blogowym świecie także zapraszam serdecznie na jej bloga:

 [...] -Tak, Neva - groził mi palcem nasz kolega. - Isco ma rację!
-Isco jeszcze nic nie powiedział - olśniłam go.
-Ale zaraz powiem! - zagrzmiał nadal z groźną miną.
-Widzisz! Zaraz powie! - pokiwał głową Jese.
-Słucham? - westchnęłam zniecierpliwiona.
-Morata do nas telefonował i ...
-Morata ma teraz trening i jeśli myślisz, że znów spróbujesz mnie sterroryzować, bo skończyły ci się czyste skarpetki to jesteś w błędzie. [...]

SIOSTRY-VELAZQUEZ