rozdział siódmy

  Nadeszły Święta Bożego Narodzenia. Czas radości, miłości, nadziei.. Uwielbiam grudniowe dni, które mogłam spędzić z rodziną. W tym roku miały być to szczególne święta, bo rodzice Antonio zaprosili mnie z mamą do nich. Nie zastanawiałam się nawet przez chwilę, bo przecież i tak kiedyś będziemy jedną rodziną. W domu byłabym tylko z mamą, a tak będę mogła być i również z ukochanym.

  Do Malagi przyjechałam równo tydzień przed Wigilią. Zajęcia się skończyły, prezenty kupione, więc postanowiłam przyjechać i pomóc mamie w porządkach, a później Marii przy zakupach. Antonio pracował w sklepie i widywaliśmy się wieczorami. Wciąż miałam nadzieje, że Isco w końcu znajdzie kogoś na jego miejsce, ale on chyba nie miał takiego zamiaru. Zwłaszcza teraz, kiedy traktował mnie jak powietrze. Liczyła się dla niego tylko Olivia, która również miała tu przyjechać.

  Wychodziliśmy właśnie z Antonio ubrani w ciepłe kurtki, czapki, szale i rękawiczki, kiedy Francisco wszedł do domu z blondynką. Olivia uśmiechała się szeroko, jakby Francisco był królem, a on jego królową. W sumie to zachowywała się tak cały czas, kiedy tylko odwiedzała go w domu. Chociaż ona praktycznie z nami mieszkała. Nie miałam nic przeciwko temu, bo przecież dom jest własnością Francisco, ale ona na każdym kroku starała się uprzykrzyć mi życie. A on uważał, że to wszystko i tak jest moją winą.

  - Cześć brat! - zawołał wesoło Antonio i przywitał się z nim. Później ucałował w policzki w blondynkę. - Super, że już jesteście.

  - Lili chyba się nie cieszy - mruknęła z uśmiechem Olivia. Zagotowało się we mnie.

  - Przestań się mnie czepiać, dobra? - wysyczałam zła. - Ciągle coś ci nie pasuje! Mam tego dosyć! - dodałam i wyszłam, trzaskając drzwi. Za mną od razu wyszedł Antonio.

  - Kotku.. Co się dzieje? - złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Po moim policzku spłynęła pojedyncza łza, którą od razu starł kciukiem. - Nie płacz.

  - Ona robi wszystko, aby Isco mnie znienawidził! Nastawia go przeciwko mnie i ciągle rzuca głupie komentarze.

  - Mam z nim porozmawiać? - zapytał, łapiąc mnie za dłoń. Ruszyliśmy w stronę morza.

  - Nie. Chce się stamtąd wyprowadzić - spojrzałam na niego niepewnie. Już od tygodnia szukałam czegoś mniejszego dla siebie. Poszłabym do pracy i jakoś musiałabym sobie poradzić, bo inaczej nie wytrzymam. - Co ty na to?

  - Jeżeli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to jestem jak najbardziej za - posłał mi lekki uśmiech. I właśnie takich słów potrzebowałam. Chciałam, aby Antonio zrozumiał moją decyzję i poparł ją w 100%.

  - Mam nadzieje, że będziesz mógł do mnie dołączyć.

  - Obiecuje, że porozmawiam o tym z Francisco. Kto wie, może to będą dla nas szczęśliwie święta? - powiedział z uśmiechem na ustach. Cmoknęłam go w policzek i ruszyliśmy dalej. Kilka minut później byliśmy już na plaży. Dzień był mroźny, ale nie przeszkadzało mi to.

  Po powrocie ze spaceru postanowiłam pomóc Marii oraz mamie w kuchni, ale obydwie stwierdziły, że poradzą sobie same, a ja mam iść nacieszyć się ukochanym. Na moje nieszczęście Antonio właśnie rozmawiał ze swoim młodszym bratem, więc postanowiłam trochę pooglądać TV.

  - Możemy porozmawiać? - po chwili obok mnie zjawiła się Olivia z swoim paskudnym uśmieszkiem. Skinęłam lekko głową. - Super - usiadła obok mnie.

  - Więc? - spojrzałam na nią.

  - Mogłabyś wyłączyć telewizor? Przeszkadza mi.

  - Skoro tak.. - jęknęłam i nadusiłam czerwony guziczek na pilocie. - Słucham cię.

  - Chodzi o to, że są święta.. Widzę ile one znaczą dla Isco i nie chciałabym, abyśmy je zepsuły.

  - Spędzam z nimi święta co roku, więc o mnie martwić się nie musisz.

  - Nie chce się kłócić, dobra? Bardzo możliwe, że zostaniemy rodziną! - uśmiechnęła się szeroko.

  - Może - rzuciłam tylko. Z jednej strony chciałam ją zupełnie zignorować, ale z drugiej.. Miała rację. Nie możemy się przecież w kółko kłócić, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie. - Niech będzie. Zero kłótni - posłałam jej lekki uśmiech.

  - Cieszę się.

  - Lili, kochanie! Wychodzimy - do salonu wszedł Antonio. - Ubieraj się.

  - Ale gdzie? - szybko wstałam z kanapy.

  - Niespodzianka - powiedział z szerokim uśmiechem, ale ja już wiedziałam. Dzień przez Wigilią zawsze spotyka się z swoimi kumplami. Zapewne chciał, abym tym razem mu towarzyszyła.

  Następnego dnia w całym domu roznosiły się cudowne zapachy. W kuchni królowała już Maria z moją mamą, a towarzyszył im Paco, który więcej podjadał niż pomagał. Żona co chwilę posyłała mu karcące spojrzenia lub krótkie komentarze.

  Bracia Alarcon zabrali się za ustawianie wspólnego stołu oraz nakryciem go. Obawiałam się o nich i chciałam im pomóc, ale Antonio wygonił mnie na górę. Miałam przyszykować dla niego koszulę oraz wybrać coś dla siebie. Zapewne to samo robiła Olivia dla Isco.

  Późnym wieczorem wszyscy w odświętnych strojach zasiedliśmy przy stole do wspólnej kolacji. Zmówiliśmy krótką modlitwę i zabraliśmy się za jedzenie przepysznych potraw. Wszyscy się do siebie uśmiechali, atmosfera była wspaniała. Razem z Olivią pomogłam posprzątać po kolacji i wszyscy przenieśliśmy się na kanapy, by wspólnie posiedzieć przy kominku z kieliszkiem wina, które oczywiście wybrał Francisco. Siedziałam wtulona w Antonio i zdałam sobie sprawę, że mogłabym tak codziennie, że to właśnie przy nim jest moje miejsce..

  - Ktoś ma jeszcze ochotę na wino? - zapytał Isco i wszyscy zgodnie poprosiliśmy o jeszcze jeden kieliszek. Nagle Antonio wstał i stanął przede mną, uśmiechając się do nas wszystkich.

  - Chciałbym wykorzystać okazję, że jesteśmy tu wszyscy razem - powiedział tajemniczo i uklęknął przede mną. Zrobiło mi się gorąco, kiedy zobaczyłam, że wyciąga z kieszeni czarne pudełeczko. Otworzył je i moim oczom ukazał się złoty pierścionek z granatowym oczkiem. - Lili.. Zapewne wiesz, jak bardzo cię kocham i jak bardzo chce z tobą być, więc zapytam wprost. Czy zostaniesz moją żoną? - przez chwilę milczałam i czułam na sobie wzrok pozostałych. To nie tak, że myślałam nad odpowiedzią.. Odpowiedź była jedna, tylko byłam tak zaskoczona i wzruszona, że nie mogłam wypowiedzieć tego jednego słowa. W końcu uśmiechnęłam się do niego i chciałam wypowiedzieć to magiczne słowo, kiedy głos zabrał młodszy Alarcon.

  - Nie możesz tego zrobić - powiedział głośno. Spojrzałam na niego zdziwiona i próbowałam telepatycznie mu przekazać, że ma przestać! Że siedzi tu jego dziewczyna, jego rodzina i moja mama. To naprawdę nie był odpowiedni moment, aby mówić takie rzeczy.

  - O co ci chodzi? - burknął Antonio.

  - Właśnie, Isco. Daj oświadczyć się bratu! - powiedział ich ojciec, klepiąc go po plecach.

- Ale ja ją kocham! Ona nie może wyjść za Antonio po tym wszystkim co nas łączyło! - o mało nie zakrztusiłam się własną śliną. Teraz mu się przypomniało?!

  - Jakim wszystkim? O co tu chodzi? - starszy Alarcon zerwał się na równe nogi i spojrzał wyczekująco na brata. Francisco zamilkł, a ja zaczęłam płakać. Wiedziałam, że to koniec.

  - Lili, powiedz coś - szepnęła moja mama, a ja nie potrafiłam jej spojrzeć w oczy. Nikomu nie potrafiłam spojrzeć w oczy. Jak mogłam to zrobić?! Przez cały ten czas miałam nadzieje, że ta zdrada, że to wszystko nigdy nie ujrzy światła dziennego, jednak Isco.. Musiał wszystko zepsuć.

  - Przepraszam, Antonio.. To nie miało tak być. Nie chce zwalać na Francisco, bo to moja wina. To wszystko moja wina - płakałam, wstając z kanapy. Chciałam stamtąd jak najszybciej wyjść i być sama, bo zawiodłam wszystkich, a najbardziej Antonio, który stał i kręcił głową. Nie mógł w to uwierzyć.

  - To jakieś wariatkowo - usłyszałam głos Olivii.

  - Wynoś się stąd - powiedział do mnie Antonio, a ja skierowałam się w stronę korytarza. - I ty też! - krzyknął. Zapewne było to do Isco, który coś tam zaczął mu tłumaczyć. Nie słyszałam, bo coraz bardziej szlochałam. Zabrałam swój płaszcz i wybiegłam z domu Alarconów. Nie zatrzymywałam się ani nie obracałam. Nie zważałam też na krzyki swojej mamy, która wybiegła za mną. W końcu nie miałam sił i upadłam na jednym z chodników, więc dogoniła mnie. Bez słowa przytuliła mnie i pocałowała w czoło.

  - Będzie dobrze, Lili. Obiecuje ci to - szepnęła.

  - Chciałabym w to wierzyć.

  Pomogła mi wstać i udałyśmy się do siebie. Mama przygotowała mi ciepłą kąpiel i przez ten cały czas towarzyszyła mi w łazience. Nie odzywała się, nie prosiła o wyjaśnienia.. Wiedziała, że jeśli będę gotowa, to sama jej wszystko opowiem, a przecież miałam o czym.

  Następnego dnia obudziłam się z potwornym bólem głowy. Od razu więc wstałam i udałam się do łazienki, gdzie spojrzałam w lustro. Moje oczy były spuchnięte od płaczu, a twarz blada jak ściana. Nie miałam na nic ochoty, nawet na prysznic, więc lekko opryskałam twarz wodą i udałam się do kuchni, gdzie mama szykowała się do pracy. Niestety nie mogła zostać w domu, bo szpital pracował nawet w święta.

  - Uszykowałam ci jedzenie na dzisiaj i zostawiłam w lodówce - powiedziała, stawiając przede mną kubek z kawą. - Wypij. Dobrze ci to zrobi - ucałowała mnie w czoło.

  - Nie mam ochoty. Pójdę się położyć.

  - Lili.. Zdaje sobie sprawę, że jest ci ciężko, jednak Antonio należą się jakieś wyjaśnienia.

  - Myślisz, że on będzie chciał ze mną rozmawiać? - spojrzałam na nią, a ona skinęła głową. Uśmiechnęła się do przepraszająco i już wiedziałam, co zrobiła. - Mamo! Dlaczego to zrobiłaś? Nie jestem jeszcze gotowa!

  - Byłaś gotowa na zdradę, to teraz to wszystko naprawisz - powiedziała, zmieniając ton. Wiem, że chciała dobrze, tylko ja nie miałam jeszcze odwagi spojrzeć Antonio w oczy. Bo niby co mu miałam powiedzieć? Że regularnie sypiałam z jego bratem? I to z mojej inicjatywy? Nigdy!

  - On mi tego nie wybaczy.

  - Wiem, Lili - położyła swoją dłoń na moim ramieniu i cicho westchnęła. Potępiała moje zachowanie, jednak nadal była moją matką i zdawała sobie sprawę, że teraz mam tylko ją. - Antonio będzie koło dwunastej.

  - Ok - skinęłam głową i wlepiłam wzrok w biały obrusek, którym przykryty był stół. Usłyszałam, jak drzwi się zamykają, więc zostałam sama. Postanowiłam wrócić na górę i wziąć szybki prysznic. Muszę się ogarnąć, bo mama ma rację.. Antonio zasługuje chociaż na wyjaśnienia.

_ _ _

Z lekkim spóźnieniem, ale jestem..

W mojej głowie ten rozdział wyglądał zupełnie inaczej, ale wyszło coś takiego. I tak, nadal jest to mój ulubiony rozdział :) Chyba każdy na to czekał.