rozdział szósty

  Dni, które spędziłam z Antonio w Londynie na zawsze pozostaną w moim sercu. Nie sądziłam, że aż tak brakuje mi ukochanego w codziennym życiu. To właśnie z nim powinnam mieszkać, a nie z jego młodszym bratem.. Jednak życie jest jakie jest i nic nie możemy poradzić. Antonio ma w Maladze pracę i obiecał Francisco, że pomoże mu przy sklepie. Wiem, że nie lubił łamać obietnic, dlatego nie naciskałam na niego. Gdyby się tutaj przeprowadził.. Oboje musielibyśmy poszukać pracy i znaleźć małe mieszkanko dla siebie. Biorąc pod uwagę to, że ja jeszcze studiuje, to i tak spędzalibyśmy mało czasu razem.

  Zaparzyłam świeżej kawy dla siebie i dla Isco, który właśnie brał prysznic. Jego śpiew dało się usłyszeć aż tutaj i w sumie nie dziwiłam się, że nikogo nie ma.. Strasznie fałszuje i czasem nie można tego słuchać. Wyłożyłam na talerz kanapki oraz pokrojone owoce. Tylko to jadał na śniadania. No może czasami skusił się na płatki z mlekiem, ale musiał mieć wtedy naprawdę dobry dzień.

  - Lili, nie wiem co bym bez ciebie zrobił. Dziękuje, że wysprzątałaś dom - usłyszałam jego głos. Schodził właśnie w samym ręczniku po schodach. O tak, dzięki Isco. Teraz nie będę mogła odwrócić od ciebie wzroku, chociaż nie powinnam! - Wiesz, że mama by dostała szału - zaśmiał się, dołączając do mnie.

  - Na pewno dostało by się też mnie - mruknęłam, przeżuwając kanapkę. Dziś wieczorem cała rodzina Alarconów miała przyjechać na jutrzejsze Gran Derbi. Dlatego wysprzątałam dom, zaopatrzyłam lodówkę i inne takie duperele. Maria nie lubiła, kiedy po domu rzucały się brudne rzeczy, a u nas to prawie codzienność.

  - Jutro chyba zagram.

  - Oo, to super! - szczerze się ucieszyłam. Isco był dla mnie najlepszym piłkarzem na świecie i uważałam, że jest naprawdę utalentowany.

  - James ma znów problemy z kostką, więc wypadnie na mnie.

  -  Nie powinno tak być. Zasługujesz na pierwszy skład! Nieważne czy James ma kontuzję czy nie!

  - Trener uważa inaczej - westchnął cicho, upijając łyka kawy.

  - Nie lubię go - warknęłam. Isco uśmiechnął się pod nosem. - Myślę, że twoi rodzice i Antonio też nie.

  - W przeciwieństwie do ciebie oni znają się na piłce.

  - Dla nich też jesteś najlepszy, Isco - pogłaskałam go po nagim ramieniu. Od razu poczułam te głupie motylki w brzuchu i ciepło, które zawładnęło całym moim ciałem. - Może powinieneś pomyśleć o przeprowadzce?

  - Coraz częściej o tym myślę, tylko wiesz.. Będę musiał nauczyć się języka, nowe otoczenie, nowi koledzy. To dużo zmian.

  - Ale nie będziesz sam. Masz wspaniałą rodzinę, która zawsze będzie cię wspierać - uśmiechnęłam się do niego. - Pomyśl o tym wszystkim. W przyszłym roku wyjazd na Euro. Chcesz jechać, prawda?

  - Chce - skinął głową.

  - Tak myślałam - dopiłam swoją kawę i wstałam od stołu. Zostawiłam naczynie w zlewie i odwróciłam się do Francisco. - Mogę liczyć na podwózkę?

  - Zawsze - zaśmiał się pod nosem.

  - To leć się ubrać, a ja tu ogarnę.

   Ubranie się zajęło mu zaledwie pięć minut, bo był na dole szybciej niż ja poradziłam sobie ze zmywaniem. Postanowiłam to zostawić i ruszyć za Alarconem. Szybko umyłam ręce, nałożyłam na siebie płaszcz i wyszłam z domu, zamykając drzwi na klucz.

  - Jak wrócisz, to ogarnij kuchnię, bo ja nie zdążyłam - powiedziałam, kiedy zajęłam miejsce obok niego. - Nie chce, aby mama od razu nas zwyzywała.

  - Dobra - zaśmiał się pod nosem i odpalił. Wyjechaliśmy z posesji i ruszyliśmy w stronę mojej uczelni. Isco skupił się na drodze, a ja wybierałam piosenkę w radiu. - Ej, zostaw to!

  - Znudził mi się już Enrique - przekręciłam oczami.

  - Ale ja go lubię - złapał mnie za dłoń i znów to samo. Znów poczułam te przechodzące mnie dreszcze przez całe ciało.. Tak nie powinno być.

  - Dobra, to niech zostanie - poddałam się. Nie chciałam się z nim kłócić, bo wiedziałam, że i tak wygra. Jego spojrzenie sprawiało, że i tak się godziłam na wszystko. No prawie.. Bo przez ostatnie kilka tygodni pokazałam, że mam silną wolę.

  W sobotę wieczorem rodzice, ja i Antonio siedzieliśmy już na stadionie w koszulkach Isco z numerem 22. Obok nas siedziała drobna blondynka, która co chwilę na nas zerkała. Dziwnym faktem również miała na sobie koszulkę Alarcona, co mnie zaciekawiło. W mojej głowie zaczynały pojawiać się scenariusze.. Czy to może nowa ''miłość'' Isco lub po prostu zbieg okoliczności? Jednak tu siedziały same rodziny lub partnerki piłkarzy. Musi być coś na rzeczy.

  W czasie przerwy udałam się do baru. Zachciało mi się pić, więc postanowiłam pójść po herbatę. Dziwnym trafem tuż za mną pojawiła się tajemnicza blondynka. Czułam jej wzrok na sobie i miałam ochotę się odwrócić. Jednak postanowiłam, że nie będę się nią przejmować. Odebrałam swoją herbatę i miałam wracać na miejsce, kiedy zaczepiała mnie właśnie ta dziewczyna.

  - Ty jesteś Lili, tak? - zapytała, uśmiechając się lekko. Skinęłam niepewnie głową, posyłając jej pytające spojrzenie. - Isco dużo o tobie mówi. O Antonio również.

  - A ty to kto? - spytałam lekko podirytowana. Czułam się zazdrosna. Byłam zazdrosna, chociaż niedaleko nas siedział mój chłopak.

  - Jestem Olivia. Francisco nic o mnie nie wspominał?

  - On nie wspomina o swoich przygodach - mruknęłam z ironią.

  - Nazywa mnie trochę inaczej.

  - Naprawdę? I dlatego nigdy o tobie nie wspomniał? - posłałam jej fałszywy uśmieszek. - Ach! Już wiem. Nic dla niego znaczysz - dodałam, wymijając ją. Z szerokim uśmiechem wróciłam do Antonio. Właśnie rozmawiał z ojcem, ale kiedy przyszłam, zamilkli.

  - Kto to jest, kochanie? - wskazał na tajemniczą blondynkę.

  - Nikt ważny - mruknęłam cicho. - Chcesz trochę herbaty na rozgrzanie?

  - Chętnie! - odparł z uśmiechem, a ja podałam mu parujące naczynie.

  Przez całą drugą połowę znów czułam na sobie wzrok Olivii. Wiem, że nie zachowałam się odpowiednio, ale jej słowa.. Miałam nadzieje, że to jakaś psychofanka i tylko sobie zmyśla! Isco nie mógłby kogoś mieć.. Znaczy się mógł, ale na pewno by mi powiedział.

  Real Madryt minimalnie wygrał z Barceloną. To była tylko jedna bramka. Jeden magiczny strzał, który należał do Isco. Tak jak mówiłam: jest najlepszy.

  Po meczu rozradowany Alarcon zaprosił nas wszystkich na kolację. Zdziwiliśmy się, kiedy powiedział, że chce, abyśmy kogoś poznali. I że to jest naprawdę dla niego ważne. Obawiałam się, że może przedstawić nam blondynkę, która mogła mówić prawdę. Przez całą drogę do restauracji strasznie się denerwowałam. Chciałam już być na miejscu i dowiedzieć się kim jest tajemnicza postać.

  Antonio pomógł wyjść mi z taksówki i udaliśmy się razem do restauracji, którą wskazał nam jego młodszy brat. Rodzice pojechali razem z nim i kimś, kogo tak bardzo chce nam przedstawić. Z mojej twarzy znikł uśmiech, kiedy zobaczyłam siedzącą obok niego blondynkę. Miałam ochotę odwrócić się i wyjść.

  - W końcu jesteście - powiedział uradowany Francisco. - Czekamy tylko na was.

  - W Madrycie taksówki są takie powolne - przewrócił oczami Anotnio i odsunął mi krzesło przy stoliku. - Ale już jesteśmy, więc możemy zaczynać - posłał bratu znaczące spojrzenie.

  - A więc.. Chciałbym, abyście poznali kogoś szczególnego.. Kogoś, kto w ostatnich tygodniach sprawia, że chce się żyć - powiedział poważnym tonem, ściskając dłoń dziewczyny. - To Olivia.

  - Miło mi państwa poznać - odparła lekko speszona. Rodzice Alarcon uśmiechnęli się serdecznie i miło ją przywitali. Mogłam to przewidzieć. Zawsze chcieli porządnej dziewczyny dla Isco, a ta cała Olivia taka właśnie się wydaje.

  - Cieszę się, że mój syn w końcu znalazł odpowiednią dziewczynę dla siebie - powiedziała Maria. Ciągle się uśmiechała, a Antonio kopał mnie znacząco pod stołem. Oboje mieliśmy ubaw z tej sytuacji, bo wiedzieliśmy, jak jego mama reaguje na dziewczyny Isco.

  - Gwarantuje ci, że jeszcze będziesz go miała dość - zaśmiał się mój ukochany. - I nas przy okazji też. Prawda, kochanie? - spojrzał na mnie, a ja lekko skinęłam głową.

  - Na pewno nie, chociaż Lili nie jest najmilszą osobą na świecie - powiedziała blondynka z przyklejonym uśmiechem na twarzy. Wszyscy spojrzeli na nią znacząco i dało się wyczuć gęstniejącą atmosferę.

  - Może złożymy zamówienie - powiedział Isco, aby zmienić temat. Ruchem ręki zawołał kelnera, który kilka sekund później był przy naszym stoliku. Starannie zapisał nasze zamówienie w małym notesiku i po chwili wrócił z czerwonym winem. Nalał wszystkim i życzył miłego wieczoru. 

  Zdążyłam wypić prawie trzy kieliszka wina, kiedy dotarły do nas talerze z jedzeniem. Przez ten cały czas nie odzywałam się do nikogo. Cały czas mówiła Olivia, Maria i mój chłopak. Francisco co chwilę spoglądał na mnie i stał się milczący. Czyżby jego nowa partnerka zepsuła mu humor? Szkoda, bo zapowiadało się naprawdę ciekawie. 

  - Antonio, możemy już jechać? - zapytałam cicho. Skinął głową na znak zrozumienia i zamówił dla nas taksówkę. 

  - Już jedziecie? Szkoda - powiedziała mama. 

  - Jestem zmęczona. Muszę odpocząć, bo jutro czeka mnie mnóstwo nauki - posłałam rodzicom Alarconów przepraszający uśmiech i z pomocą Antonio wstałam z krzesła. - Do jutra - dodałam, nie obdarzając nawet spojrzeniem Isco oraz jego towarzyszki. 

  Wspólna kąpiel z starszym Alarconem trochę mnie uspokoiła. Przypomniałam sobie, że blondynka to nie moja sprawa. Że Isco to nie moja sprawa. Może umawiać się z kim chce i kiedy chce. Mnie to nie powinno obchodzić. Ale niestety obchodziło i w tym tkwił mój problem. 

  Szybko zasnęłam w ramionach Antonio, jednak obudziłam się, kiedy Isco wrócił razem z rodzicami. Nadsłuchiwałam czy nie ma jeszcze z nimi Olivii, ale nie usłyszałam jej głosu. Dzięki Bogu. Zarzuciłam na siebie cienki szlafroczek i skierowałam się na dół. 

  - Pewnie cię obudziliśmy, Lili. Przepraszam za tych facetów i ich śmiech - Maria zgromiła wzrokiem męża i syna. Paco uśmiechnął się do mnie przepraszająco i razem z Marią skierował się w stronę swojego pokoju. 

  - Przyszłam się tylko napić - mruknęłam, kiedy zauważyłam pytający wzrok Francisco. Oparł się o blat w kuchni i ciągle milczał. - Dobranoc - powiedziałam, ale kiedy miałam postawić pierwszy krok Isco złapał mnie za dłoń. 

  - Dlaczego to robisz? - zapytał szeptem. Stanęłam w bezruchu i spojrzałam na niego.

  - Niby co robię? 

  - Zaczynam układać sobie życie, a ty jesteś zazdrosna. I nie mów, że nie, bo widzę - lekko się zaśmiał. 

  - Zrobiłeś to specjalnie? Przyprowadziłeś ją, aby zrobić mi na złość? - spojrzałam mu w oczy. Milczał. - Więc posłuchaj.. Mało obchodzą mnie twoje panienki. Na górze czeka na mnie facet mojego życia, a ty jesteś dla mnie tylko jego bratem. Nic dla mnie nie znaczysz - uśmiechnęłam się triumfalnie. 

  - Okej - skinąłeś smutno głową i puściłeś moją dłoń. - Dobranoc. 

  - Dobranoc.

  Kłamałam.

_ _ _ 

Chciałabym napisać, że to mój ulubiony rozdział, ale to następny nim będzie, więc powiem tylko, że ten bardzo mi się podoba :D Mam nadzieje, że Wam również. Ostatnio jest coraz mniej komentarzy :(

Rozdział miał pojawić się jutro, ale w piątek wybieram się na Listy do M. 2, więc niestety nie dam rady. Myślę, że to nie problem :) Myślałam, że Isco zagra w meczach reprezentacji, ale niestety ma kontuzję, więc mam naprawdę kiepski humor :(

Isco pokazuje 9 szwów, które wylądowały na jego głowie po meczu z PSG :D
Twardy chłopak :D