rozdział ósmy

   Minął dokładnie miesiąc od mojego rozstania z Antonio. Rozstania, które nadal boli i przynosi wielkie cierpienie każdego dnia. Jednak jest to jeszcze miesiąc zmian, bo nie mieszkam już ani w Madrycie ani też w Maladze. Postanowiłam wyjechać do Londynu i tam spróbować zapomnieć o braciach Alarcon.

   Pierwszy tydzień był najtrudniejszy, bo nie miałam ochoty wstawać z łóżka, a rozmowa z Antonio w święta jeszcze bardziej mnie dobiła. Był na mnie wściekły i czułam, że brzydzi się mnie. Takie same uczucia na pewno żywił też do Isco, który cały czas próbował się ze mną skontaktować. Dlatego zmieniłam numer i wyprowadziłam się. Chciałam, i tak naprawdę musiałam, zacząć wszystko od nowa.

   Zrezygnowałam ze studiów i znalazłam pracę jako barmanka. Wyjęłam małe mieszkanko dla siebie i dla mamy, która obiecała, że jak najszybciej do mnie dołączy. Okazało się, że w Maladze wieści tak szybko się rozeszły, że nie potrafiła już tam mieszkać i pracować z ludźmi, którzy obmawiają ją za plecami.

   Była zimna, styczniowa noc, kiedy wracałam do domu z nocnej zmiany. Co chwilę chuchałam w dłonie i wyzywałam siebie w myślach za to, że zapomniałam dziś rękawiczek. Przechodziłam obok hotelu, w którym całkiem niedawno byłam z Antonio i momentalnie do moich oczu napłynęły łzy.

   Tak bardzo chciałam, aby był teraz przy mnie i powiedział, że możemy zacząć od nowa. Że nasza miłość jest tak wielka, że nawet zdrada nie jest w stanie sprawić, że się rozstaniemy.. Zdawałam sobie sprawę, że wina leży tylko i wyłącznie po mojej stronie, ale marzyłam, by jakimś magicznym sposobem starszy Alarcon odnalazł mnie i został tu ze mną. Z drugiej strony wciąż zadawałam sobie pytanie czy było warto.. Z Francisco łączyła mnie dzika namiętność, pożądanie i ''to coś''. Tak, zdecydowanie Francisco miał i zapewne nadal ma to coś, co przyciąga kobiety.

   Potrząsnęłam głową i weszłam do kamienicy, gdzie mieściło się moje mieszkanie. Po drodze minęłam całujących się nastolatków i mimowolnie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Miłość jest piękna i wiem, że jeszcze uda mi się ją znaleźć. Wzięłam szybki prysznic i położyłam się do łóżka, bo jutro czeka mnie pracowity dzień. Przyjeżdża mama i obiecałam, że pomogę jej znaleźć pracę i przy okazji pokaże miasto.

   Rano obudził mnie dźwięk mojego dzwonka. Spojrzałam na wyświetlacz i ujrzałam numer Caroline. Zastanawiałam się tylko skąd ma mój nowy numer..

   - Halo? - mruknęłam cicho. Dawno z nią nie rozmawiałam. Ostatni raz widziałyśmy się przed przerwą świąteczną, kiedy wymieniałyśmy się prezentami. Później przez to całe zamieszanie nie miałam kiedy do niej zadzwonić, więc na pewno jest zła.

   - Halo? - powtórzyła po mnie. Po tym jednym słowie wywnioskowałam, że jest na mnie wściekła. Wcale się jej nie dziwiłam. - Powinno być: przepraszam, że nie powiedziałam ci, że się przeprowadzam i że rozstałam się z swoim chłopakiem, bo jego brat postanowił wyjawić, że mamy romans! Lili, jak mogłaś?! - mówiła podniesionym głosem.

   - Przepraszam - mruknęłam cicho. Podniosłam się do pozycji siedzącej i przymknęłam powieki, bo spodziewałam się kolejnej wiązanki od blondynki.

   - Nie. To ja przepraszam, wiem, że jest ci ciężko.

   - Nawet nie masz pojęcia jak - szepnęłam do telefonu.

   - Musiałam jechać do Malagi i odnaleźć twoją mamę. Przez pół dnia prosiłam ją o twój numer, ale za nic w świecie nie chciała powiedzieć, gdzie jesteś.

   - Muszę zacząć wszystko od nowa. W Maladze się to nie uda.

   - Wiem, tylko potrzebuje cię tu, Lili. Muszę się z tobą zobaczyć - usłyszałam jak łamie się jej głos. Momentalnie otworzyłam oczy i wstałam z łóżka, podchodząc do okna.

   - Co się dzieje?

   - To nie rozmowa na telefon.

  - Carol, nie strasz mnie! Coś z małym? - w mojej głowie zaczęły rodzić się coraz gorsze scenariusze.

   - Nie, nie. Ale myślisz, że mogłabym do ciebie z nim przyjechać na kilka dni? Muszę się wyrwać z Madrytu.

   - Jasne, tylko, że ja jestem w Londynie..

   - Jak to w Londynie? W Anglii?

   - Tak, dokładnie - pokiwałam głową. - Mam tu małe mieszkanko. Mama ma dzisiaj dojechać, ale jeśli potrzebujesz mojej pomocy, to przyleć.

   - Nie wiem co ty tam robisz i co wymyśliłaś, ale zabukuje bilety i przylecę. Do zobaczenia! - powiedziała, rozłączając się. Rzuciłam swój telefon na łóżko i zaczęłam zastanawiać się co takiego wydarzyło się w Madrycie, że Caroline chce przylecieć? Czyżby miała jakieś problemy z Jese? Ciężko akurat mi w to uwierzyć, bo od zawsze byli idealną parą i mocno się kochali. Cóż, będę musiała poczekać na odpowiedź jeszcze trochę czasu. Tymczasem skierowałam się do łazienki i postanowiłam wziąć prysznic. W końcu dziś mam zobaczyć się z mamą!

   Po odebraniu rodzicielki z lotniska udałyśmy się do przytulnej kawiarenki na gorącą czekoladę. Było zimno, więc chciałam, abyśmy się trochę rozgrzały i przy okazji na spokojnie porozmawiały, bo tak to tylko przez telefon. Od razu zauważłyam, że coś jest nie tak, bo mama była jakaś wyciszona i na jej twarzy pojawiły się dodatkowe zmarszczki. Zdawałam sobie sprawę, że to wszystko moja wina, ale właśnie teraz mamy zacząć wszystko od nowa.

   - Mamo, co się dzieje? - złapałam ją delikatnie za dłoń.

   - Wszystko w porządku. Po prostu to jest nowe miejsce, nowy język.

   - Świetnie mówisz po angielsku, więc nie kręć. Znam cię i widzę, że coś nie gra - popatrzyłam na nią groźnym wzorkiem. Westchnęła cicho i posłała mi lekki uśmiech.

   - Boli mnie to, że uciekłyśmy, Lili. Tak robią tchórze, a nie pewne siebie kobiety.

   - A ja uważam, że dobrze zrobiłyśmy. Tam wszyscy by nas wytykali, że jak mogłam zdradzić Alarcona.. Czy do końca życia będzie to za mną chodzić? - prychnęłam.

   - Nie denerwuj się tak - zaśmiała się cicho. - I nie przejmuj mną. Obiecuje ci, że to tylko chwilowe. Przejdzie mi.

   - Oby, bo czuje się winna. Winna, że musiałaś opuścić ukochane miasto i pracę, którą lubiłaś.

   - To tylko praca - machnęła ręką. - I mam już nową.

   - Jak to?! - zapytałam od razu. - Miałyśmy przecież dziś się za czymś rozejrzeć.

   - Nie myśl sobie, że potrzebuje cię do szukania dla mnie pracy. Sama dałam sobie radę - puściła do mnie oczko, a ja szybko wstałam z krzesła, które zajmowałam i mocno ją uścisnęłam.

   - To cudownie, mamo. Tak się cieszę.

   - Właśnie widzę, bo mnie dusisz - nadal się śmiała.

   - To naprawdę świetne wieści. Obie mamy już pracę - wróciłam na swoje miejsce.

   - Możemy zacząć od nowa. Tak, jak chciałaś.

   - Cieszę się.

  - A jak się czujesz? Rozmawiałaś może z Antoni lub z Isco? - zapytała, a z mojej twarzy momentalnie znikł uśmiech.

   - Nie, a o czym ja mam z nimi rozmawiać? Wszystko już sobie wyjaśniliśmy.

   - Tak - pokiwała lekko głową. - Wyjaśniłaś sobie wszystko z Antonio, a jest jeszcze Isco.

   - Nie mam z nim o czym rozmawiać - powiedziałam pewnie.

   - Jemu zależy na tobie. Był u mnie kilka razy, ale nie złamałam się, chociaż może powinnam. Widzę, jak ci się świecą oczy, kiedy o nim wspominam.

   - Co? Gadasz głupoty.. - od razu przetarłam oczy. Mama jak zwykle próbowała namówić mnie na coś, czego nie chcę. Sprawa Alarconów jest już zamknięta. Tak myślę. - Za to dałaś się złamać Caroline - po chwili próbowałam zmienić temat.

   - To twoja przyjaciółka. Bardzo mnie prosiła i była taka smutna.. Nie mogłam jej odmówić.

   - Właśnie dlatego ma do mnie przylecieć. Coś musiało się stać, ale nie wiem co.

   - Porozmawiacie sobie na spokojnie i wszystko ci wyjaśni. Mały też przyleci?

   - Oczywiście - uśmiechnęłam się szeroko. Małego Jese traktowałam jak członka rodziny. Był taki słodki i kochany, a na dodatek bardzo grzeczny. Uwielbiałam się nim zajmować.

   - Oby to ci poprawiło humor..

   - Mamo!

   - No co? - spojrzała na mnie z czułością. - Ja wiem, jak się czujesz. Widzę to.

  - Wszystko jest dobrze. Mam pracę, ciebie i to mi wystarczy - próbowałam być przekonywująca. Przede wszystkim próbowałam przekonać do moich słów mamę, ale w głębi duszy też i siebie. Próbowałam uwierzyć, że jest dobrze.

   - Powiedzmy, że ci wierzę - dała mi pstryczka w nos. - Idziemy? Chce zobaczyć nasze mieszkanko!

   - Jasne - zaśmiałam się i wstałam od stolika. Podeszłam do lady, zapłaciłam nasz rachunek i mogłyśmy iść do naszego nowego domu.

   Droga nie zajęła nam dużo czasu. Wsiadłyśmy do pierwszej taksówki, którą napotkałyśmy i w milczeniu oglądałyśmy zimowy Londyn. Żałowałam, że nie było nas tutaj w Święta Bożego Narodzenia, bo widoki na pewno byłyby piękne, ale niestety.. Te święta już do końca życia będą mi się źle kojarzyć.

_ _ _

Cześć :)

Zostawiam Was z takim rozdzialikiem, chociaż pewnie czekaliście na rozmowę z Antonio.. Niestety nie tym razem :) Ale obiecuje, że starszy Alarcon jeszcze się tutaj pojawi. 

Dziękuje Wam za komentarze, bo pod ostatnim rozdziałem było ich naprawdę sporo. Dziękuję za miłe słowa :)

Z racji, że mamy już dziś poniedziałek, a kolejny rozdział pojawi się w drugi dzień świąt, to chciałabym Wam złożyć życzenia:

Wesołych, rodzinnych i przede wszystkim dużo weny :) :*