rozdział dziewiąty

   Kilka dni po przyjeździe mojej mamy do Londynu pojawiła się w Anglii Caroline z Juniorem. Zatrzymała się w pobliskim hotelu, aby nam nie przeszkadzać. W zasadzie to tutaj i tak nie miałabym gdzie ich pomieścić, ale dla przyjaciółki i małego oddałabym swój pokój, aby tylko czuli się komfortowo. Jednak blondynka zdecydowała, że woli zostać w hotelu.

   Skończyłam właśnie swoją zmianę w barze i kierowałam swoje kroki do hotelu, gdzie przebywała moja przyjaciółka. Miała na mnie czekać, bo niestety nie mogłam zabrać wolnego - dopiero co zaczęłam pracę i nie chciałam przeginać. Weszłam do niewielkiego hoteliku i od razu skierowałam się do recepcji, która była usytuowana na samym środku hallu recepcyjnego.

   - Dzień Dobry. W czym mogę pani pomóc? - uśmiechnęła się do mnie blondynka stojąca za ladą.

   - Byłam wmówiona z Caroline Truebą. Miała zadzwonić, że przyjdę.

   - Tak, zgadza się - skinęła głową. - Pokój 204.

   - Dziękuję - mruknęłam z lekkim uśmiechem i po wskazaniu drogi przez recepcjonistkę, ruszyłam w stronę windy. Wjechałam na drugie piętro i skierowałam się do pokoju, który podała mi blondynka. Zapukałam cicho i zaczekałam aż ktoś je otworzy.

   - Cześć, ciociu! - usłyszałam cichy krzyk i automatycznie spojrzałam w dół. Przede mną stał uśmiechnięty Jese, który trzymał w jednej ręce misia, a drugą miał na klamce od drzwi. - Wejdź do środka. Mama czeka.

   - Chodź tu do mnie szkrabie - porwałam go w ramiona i na początek wycałowałam w oba policzki, a następnie zaczęłam łaskotać. Mały nie mógł przestać się śmiać.

   - Nie mógł się ciebie doczekać - usłyszałam głos przyjaciółki. Przeniosłam swój wzrok na Caroline i lekko się przeraziłam. Miała na sobie dresy oraz adidasy, a na dodatek zrezygnowała z makijażu i włosy pozostawiła w nieładzie. To nie była ta sama Caroline. Tamta Caroline uwielbiała się stroić.

   - Rozumiem, że to poważna sprawa - mruknęłam cicho. Nie chciałam zaczynać rozmowy przy małym. - Jedliście już obiad?

    - Tak - skinęła głową blondynka. - Zaraz przyjdzie Evelin, to porozmawiamy - dodała ciszej.  Jak na zawołanie do drzwi ktoś zapukał, a blondynka wstała z łóżka i skierowała się do drzwi. Do pokoju weszła młodsza siostra Jese i zabrała na ręce małego.

   - Hej, Lili - uśmiechnęła się do mnie lekko. - Jestem obok, jak coś - skierowała te słowa do Caroline i wyszła.

   - Co się dzieje? - zapytałam od razu. Caroline usiadła wygodnie na łóżku, zabierając do ręki małą poduszkę i spojrzała na mnie ze łzami. Od razu zajęłam miejsce obok niej i mocno ją przytuliłam.

   - On mnie zdradził - wyszeptała mi do ucha. - Z jakąś małolatą, która ma zrobione cycki, dupę i usta! Na dodatek ta bezczelna żmija przyszła do nas do mieszkania i mi to powiedziała! - jej głos stawał się coraz głośniejszy. - A wiesz co jest najlepsze? - spojrzała na mnie.

   - Co? - zapytałam cicho. Nie mogła uwierzyć w jej słowa, bo.. Właśnie dlaczego? Zawsze wydawało mi się, że Jese jest przecudownym facetem i ojcem, bo tak przedstawiała go blondynka, ale przecież ja sama miałam ''perfekcyjny'' związek i doskonale wiem jak to się skończyło.

   - On twierdzi, że to nic takiego. Tylko się zapomniał - prychnęła pod nosem. Spojrzałam na nią i zobaczyłam, jak po jej policzkach ciekną zły. Mocniej ją do siebie przytuliłam.

   - Skurwiel - skwitowałam szybko. Lekko się zaśmiała i mocno wtuliła w moje ramię. Zaczęłam gładzić ją po włosach i po kilku minutach się uspokoiła. - On nie zasługuje na ciebie. Niech idzie sobie do tej napompowanej panny i da ci spokój.

   - Tak mu powiedziałam, ale.. Ja go kocham - spojrzała na mnie. Westchnęłam cicho i na chwilkę zamilkłam. Próbowałam sobie wyobrazić, jak ona się czuje.. Zapewne tak samo jak Antonio. Krytykowałam Jese, ale przecież sama robiłam to samo. Tylko dlaczego siebie potrafiłam już usprawiedliwić, a jego nie?

   - Wiem, Carol, wiem.

   - I co ja mam teraz zrobić? - zapytała cicho.

   - Gdyby zdradził mnie facet.. Wyrzuciłabym go z domu i znienawidziła, ale wiem, że to tylko moje gdybanie. Miłość plecie różne figle.

   - Więc twierdzisz, że mam mu wybaczyć?

   - Bardzo chciałabym ci pomóc, ale nie mam pojęcia, co ci doradzić. Sama zdradzałam i wiem jak to się dla mnie skończyło, ale wy macie dziecko.. Macie o co walczyć.

   - Z tym się zgadzam - pokiwała lekko głową.

   - Przemyśl sobie wszystko na spokojnie, porozmawiaj z nim i dopiero wtedy podejmuj decyzję. Nie rób nic na szybko.

   - Tak zrobię. Dzięki, Lili - posłała mi lekki uśmiech, który natychmiast odwzajemniłam. Cieszyłam się, że mogłam chociaż odrobinę pomóc. W końcu od tergo właśnie byłam. - A teraz ty opowiadaj o tym, co zmalowałaś.

   - To nie wiesz? - spojrzałam na nią zdziwiona.

  - Wiem tylko z opowiadań Isco, ale to ty jesteś moją przyjaciółką, a nie on - powiedziała cicho. Skinęłam lekko głową i westchnęłam. Chyba to ten czas, aby wszystko z siebie wyrzucić..

   - Byłam po prostu idiotką. Isco zauroczył mnie swoją osobą, bo był zupełnie inny od Antonio. Ciągle uśmiechnięty, żartował i cały czas mnie podrywał, a ja się na to nabrałam. Nie wiem co we mnie wstąpiło, że zdradziłam Antonio.. - w moich oczach pojawiły się łzy. Carol złapała mnie za dłoń. - Najgorsze jest to, że nigdy tego nie żałowałam. Wystarczyło, że Francisco był obok i przestałam myśleć o jego starszym bracie. Jednak nie sądziłam, że Isco cokolwiek do mnie czuje.. Nie myślałam, że stanie na szczęściu moim i swojego brata, bo wiesz, ja kochałam Antonio na swój sposób i chciałam spędzić z nim resztę swojego życia. Z Isco to był tylko epizod..

   - Całkowicie cię rozumiem. Nie wszyscy panują nad swoimi uczuciami - lekko uśmiechnęła się pod nosem. - Jednak wierzę, że i u mnie, i u Ciebie wszystko się ułoży.

   - A czy to czasem nie ja ciebie powinnam pocieszać?

   - Ty jesteś bardziej przybita.

   - Nie prawda - skrzywiłam się.

   - Właśnie tak. Widać to w twoich oczach..

   - Przepraszam, ale Jese chciał do ciebie - nagle w pokoju zjawiła się Evelyn. Uśmiechnęła się pod nosem i postawiła na podłogę małego. Od razu podbiegł do Caroline i mocno się w nią wtulił.

   - To ja już nie będę przeszkadzać. Pójdę do siebie, bo muszę coś upichcić na obiad - wstałam i założyłam na siebie płaszcz. Pożegnałam się z całą trójką i szybkim krokiem opuściłam hotel. W głowie ciągle miałam słowa blondynki, że w moich oczach widać smutek.. Nie rozumiałam tego, bo czułam się coraz lepiej. Wierzyłam, że czekają na mnie już same dobre rzeczy i że nie będę popełniać takich prostych błędów.

SIERPIEŃ 2016 r.

   Pod koniec wakacji, czyli w sierpniu Caroline zaprosiła mnie do siebie, do Hiszpanii. Nie mogłam jej odmówić, bo przecież ciężarnej się nie odmawia, więc wsiadłam w samolot i poleciałam. Z lotniska odebrała mnie Carol razem z małym Jese. Junior strasznie urósł i gdyby nie czekoladowe oczka i koszulka ojca, nigdy bym go nie poznała. Trzymając go za rękę kierowałyśmy się do samochodu. Caroline była w piątym miesiącu ciąży, więc spod bluzki wystawał jej już spory brzuszek.

   - Jak tam maluch? - zapytałam, kiedy byłyśmy już w samochodzie.

   - Dobrze.Tym razem to dziewczynka - uśmiechnęła się szeroko i odpaliła silnik.

   - Wow, to super! Junior będzie wspaniałym braciszkiem.

   - Już się doczekać nie może.

   - A Jese? - spojrzałam na nią kątem oka. Bardzo się cieszę, że po tym wszystkim potrafią nadal być szczęśliwi. Rodriguez naprawdę starał się wszystko naprawić i jak widać, udało mu się. Teraz znów są szczęśliwą rodziną, a za rok planują ślub.

   - On najbardziej to przeżywa. Gorzej niż dziecko - zaśmiała się cicho.

   - Czeka na druga pociechę. To chyba dobrze, że tak się cieszy.

   - Tak - skinęła lekko głową. - Wszyscy się cieszymy, że nam się udało - posłała mi lekki uśmiech. - A jak tam u ciebie? Mówiłaś, że dostałaś awans w nowej pracy!

   - Tak! Nigdy nie myślałam, że tak dobrze będę czuła się w biurowcach, ale od teraz możesz nazywać mnie asystentką najseksowniejszego biznesmena w Londynie - poruszyłam zabawnie brwiami.

   - Jesteś pewna, że tylko asystentką? - zapytała uszczypliwie, a ja zalałam się rumieńcem. Nie potrzebnie jej mówiłam, że kilka razy się spotkaliśmy! Teraz spokoju mi nie da.

   - Tak. Nie chce na razie się wiązać.

   - Isco też jakoś nie..

  -Carol, proszę nie zaczynaj - jęknęłam cicho. Zawsze kiedy rozmawiałyśmy wspominała o Alarconie, który ponoć cały czas jest sam i ciągle o mnie wypytuje. Blondynka mówiła, że zamartwia się o mnie, ale milczała, bo doskonale wiedziała, że nie chce, aby mnie odnalazł. Jego stosunki z bratem nadal są chłodne, ale jakoś się dogadali. Tylko tego byłam ciekawa, niczego więcej..

   Kilkanaście minut później byliśmy pod domem przyjaciółki. Zabrałam Jese z samochodu i razem udałyśmy się do wejścia. Mały od razu pobiegł do swoich zabawek, a mnie Caroline zabrała na górę i pokazała pokój, w którym miałam się zatrzymać. Blondynka zeszła na dół do synka, a ja zaczęłam rozpakowywać swoje rzeczy. Później położyłam się na łóżku i zasnęłam. 

   Przebudziłam się i usłyszałam jakieś głosy z dołu. Poprawiłam włosy i zeszłam na dół, bo Caroline wspominała coś o spotkaniu ze znajomymi z studiów i chciałam się dowiedzieć, o której wychodzimy. Kiedy schodziłam na dół o mało nie spałam ze schodów. Caroline patrzyła na mnie przepraszającym wzrokiem.. Bo obok niej stał on. 

_ _ _

Wybaczcie, że dopiero dzisiaj.. Musiałam wrócić do pracy i jestem taka śpiąca :) :) 

Kolejny przeskok, ale obiecuje, że to na razie ostatni. Zgadnijcie co będzie w następnym rozdziale? :D

WSZYSTKIEGO DOBREGO W 2016 ROKU, KOCHANI!!