rozdział czwarty

  Następnego dnia obudziłam się z mocnym bólem głowy. Miałam za swoje. Wypiłam zdecydowanie za dużo i teraz muszę cierpieć. Miejsce obok mnie było już puste, więc Antonio na pewno jest już na dole. Zwlekłam się z łóżka i skierowałam swoje kroki do łazienki. Zimny prysznic na pewno szybciej postawi mnie na nogi bym mogła pojawić się na uczelni.

  Spięłam długie włosy w kitkę i nałożyłam na twarz wyraźną warstwę podkładu, której zdecydowanie potrzebowałam. Podkreśliłam oczy rysując kreskę na powiece i musnęłam usta pomadką ochronną. Ubrana w przetarte jeansy, szarą bluzę i białe conversy zeszłam na dół. W kuchni przy stole siedział Isco, a po jego starszym bracie nie było śladu. Przestraszyłam się.. Miałam tylko nadzieje, że Francisco nic nie powiedział.

  - Dzień Dobry - powiedziałam niepewnie. Alarcon, który siedział do mnie tyłem, natychmiast się odwrócił i posłał mi lekki uśmiech. To chyba dobry znak.

  - Cześć, Lili. Antonio musiał już jechać, jeśli się zastanawiasz, gdzie go wywiało - od razu mnie poinformował. - Nie chciał cię budzić.

  - Ok - skinęłam głową i usiadłam obok niego. Na talerzyku leżały kanapki, którymi od razu się poczęstowałam. Isco wlał do szklanki soku i podał mi ją. - Dzięki - dodałam cicho.

  - Kazał cię też ucałować, ale myślę, że chyba sobie to darujemy - powiedział z wyraźnym rozbawieniem. - Wiesz, on chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że moglibyśmy się tak naprawdę pocałować.

  - I to cię tak śmieszy?

  - Trochę. Nie sądziłem, że można komuś tak bezgranicznie ufać.

  - To się nazywa miłość - mruknęłam cicho.

  - Szkoda tylko, że ta miłość jest jednostronna - syknął w moją stronę i wstał. Chciałam mu coś odpowiedzieć, ale zdałam sobie sprawę, że nie warto. Nie chciałam wdawać się w kolejną pyskówkę. Wiedziałam, że Isco i tak będzie myślał i robił swoje. - Zaraz jadę na trening. Mogę cię porzucić na uczelnię, jeśli chcesz.

  - Nie mogę cię rozgryźć, Alarcon - jęknęłam cicho. - Raz jesteś miły, a raz nie. O co ci chodzi?

  - To chyba ta miłość, co? - puścił do mnie oczko.

  - Jesteś chory - pokręciłam głową i zaczęłam sprzątać ze stołu. Nawet nie chciałam myśleć o tym, że Francisco mógłby się we mnie zakochać. To było tak szalone, że aż niemożliwe.

  - Dlaczego od razu chory, co? - stanął obok mnie i zaczął mi pomagać.

  - Powtórzę to po raz setny: jestem z twoim bratem.

  - Ale to nie przeszkoda, by się w tobie zakochać. Jesteś ładną dziewczyną, sympatyczną.. Dobrze się całujesz - zaczął wyliczać, a mi o mało nie spadł talerz z rąk. Byłam zszokowana.

  - Twoje żarty nie są śmieszne, Isco.

  - To nie są żarty - powiedział poważne i zostawił brudne naczynia w zlewie. - Za pięć minut przy samochodzie - dodał i szybkim krokiem odszedł w stronę schodów.

  Posprzątałam do końca i sięgnęłam po swoją torbę. Zajrzałam do środka, by upewnić się, że mam wszystko i ruszyłam do drzwi. Isco siedział już w swoim Ferrari i czekał na mnie. Zakluczyłam drzwi i ruszyłam w jego stronę. Wsiadłam bez słowa i czekałam aż odpali.

  - Dlaczego nie ruszasz? - zapytałam, kiedy przed chwilę siedział w bezruchu.

  - Bo nie - burknął oschle.

  - Boże, Isco.. Nie będę tu siedzieć i czekać aż w końcu postanowisz jechać. Zamówię sobie taksówkę - powiedziałam zdenerwowana i miałam już wychodzić z samochodu, kiedy on złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Przybliżył się do mojej twarzy i zachłannie wpił w moje usta. Chciałam go odepchnąć i uderzyć, ale zamiast tego odwzajemniłam pocałunek i pozwoliłam, by wsunął swój język między moje wargi. - Nie, przestańmy. Nie powinniśmy - mówiłam, kiedy na chwilę odsunął się ode mnie.

 - Obydwoje wiemy, że jest inaczej niż nam się wydaje. Dlaczego udajesz, że nic do mnie nie czujesz? - zapytał poważnie.

  - Isco.. Ja nie wiem.. To chyba nie tak, jak myślisz.. - zaczęłam kręcić pod nosem. Naprawdę nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Po prostu nie chciałam mu przyznać racji, chociaż gdzieś tam w środku wiedziałam, że to co mówi nie jest tak do końca kłamstwem. Darzyłam go jakimś uczuciem, tylko cały czas to wypierałam. Nie mogłam tego zrobić Antonio.

  - Wiem. Jesteś z moim bratem - odparł zrezygnowany i odpalił samochód. - Sam sobie jestem winien. Mogłem..

  - Mogłeś mnie nie przyjmować, co? - weszłam mu w słowo.

  - Mogłem po prostu tego nie zaczynać. Gdybym wtedy cię nie pocałował, to wszystko byłoby normalnie.

  - Tylko ja też tego chciałam. Mogę sobie tłumaczyć, że to z tęsknoty za Antonio, ale jest inaczej.. Jesteś przystojnym i wspaniałym facetem, tylko, że nie moim. Ja już mam swojego wybranka - w końcu zdobyłam się na szczerość. Musiałam to w końcu wytłumaczyć jemu i sobie. - Zasługujesz na porządną dziewczynę, z którą będziesz mógł ułożyć sobie życie.

  - Może to głupie, ale chciałbym, abyś była to ty.

  - Ale to niemożliwe, więc proszę, zrób coś z tym - mówiłam błagalnym tonem. - Takie pocałunki nie mogą już mieć miejsca. Przecież w przyszłości będziemy rodziną!

  - Masz rację. Jak zawsze - pokiwał głową i skręcił w ulicę prowadzącą pod moją uczelnię. - Obiecuje, że to już się więcej nie powtórzy.

  - Dobrze. I obiecaj, że nie będzie już głupich podtekstów i sprzeczek - spojrzałam na niego z uśmiechem, a on pokiwał twierdząco głową.

  - Obiecuje - szepnął.

  - To widzimy się na obiedzie. Tylko bądź po mnie punktualnie! - pogroziłam mu palcem i wyszłam z samochodu, który właśnie zatrzymał. Naturalnie wszystkie dziewczyny pod budynkiem spojrzały się na Ferrari i Isco, który uwielbiał się lansować. Pomachał mi jeszcze i odjechał.

  Stałam pod budką, by kupić sobie jeszcze kubek mocnej kawy. Po wczorajszej imprezie nie czułam się najlepiej, więc postanowiłam wzmocnić się ciemną cieczą. Po zapłaceniu ruszyłam zadowolona w stronę uczelni z plastikowym kubeczkiem. Już miałam wchodzić na pierwszy schodek, kiedy poczułam na swoim ramieniu dłoń. Odwróciłam się za siebie i zobaczyłam Carol.

  - Hej - uśmiechnęłam się.

  - Widziałam cię z Isco przed szkołą - powiedziała poważnie. Miałam wrażenie, że jest zła.

  - Prawie codziennie mnie podwozi, więc to nic dziwnego.

  - Wtedy nie wiedziałam, że ze sobą sypiacie.

  - Carol!

  - No co? - wzruszyła ramionami, wzdychając cicho. - Nie mam racji?

  - Już nie.

  - Co już nie? - dopytywała dalej.

  - Nic - zirytowałam się.

  - Myślę, że odpuścimy sobie dziś zajęcia. Chodź - pociągła mnie za ramię. Zgodziłam się, bo wiedziałam, że z blondynką nie ma żartów. Jeśli coś sobie zaplanowała, to tak musiało być. A szczerze mówiąc, to nie miałam ochoty siedzieć na wykładach.

  Wsiadłyśmy do tramwaju i milczałyśmy. Nie chciałyśmy zaczynać tak delikatnego tematu w komunikacji miejskiej, więc w spokoju czekałam aż dojedziemy do kawiarni. W czasie drogi opróżniłam swój plastikowy kubeczek i czułam się trochę lepiej niż rano. Dwadzieścia minut później wysiadłyśmy i skierowałyśmy się do kawiarenki, którą dość często odwiedzałyśmy. Była mała i przytulna, a co najważniejsze nikt ze znajomych nas tam nie znajdzie i nie będzie zadawał pytań dlaczego nie jesteśmy na uczelni.

  Carol zamówiła przy malutkim barze po kawie oraz kawałku ciasta i wróciła do stolika. Widziałam, że była zła.. Chociaż nie. Ona była rozczarowana moją postawą. W końcu tyle razy opowiadałam jej o Antonio i o tym, jak bardzo tęsknię. Teraz na pewno uznawała to za kłamstwo.

  - Wiem, co sobie myślisz - postanowiłam odezwać się jako pierwsza.

  - Wątpię - szepnęła, bo właśnie nadeszła kelnerka z naszym zamówieniem. Wystawiła na stolik dwie filiżanki z kawą oraz po kawałku z ciastem dla każdej z nas. Kiedy odeszła Carol tylko popatrzyła na mnie. - Nie mogę uwierzyć, że sypiasz z bratem własnego chłopaka! Ja nawet bym nie spojrzała na Michaela..

  - A myślisz, że ja zrobiłam to specjalnie, tak? Specjalnie tu przyjechałam studiować i wskoczyć mu do łóżka! - fuknęłam zła.

  - Mam nadzieje, że nie - powiedziała poważnie. - Ale Lili, musisz z tym skończyć.

  - Zrobiłam już to. Nie jestem aż tak głupia. Nie chce ranić Antonio, bo go kocham.

  - To dlaczego się nie wyprowadzisz od Isco? - zapytała, lustrując mnie.

  - Bo jest tak łatwiej, bo mnie nie stać na osobne mieszkanie.. Bo Antonio mógłby coś podejrzewać - zaczęłam wyliczać.

  - Możesz zamieszkać u nas. Mamy wolny pokój, a pieniędzy nie chcę. Będziesz pilnować Juniora - zaśmiała się cicho. - On cię bardzo lubi. Ciągle pyta o ciocię Lili.

  - Carol..

  - No co? Ja myślę, że jest do idealne wyjście z sytuacji! Nie będziesz blisko Isco i nie będzie cię do niego ciągnąć.

  - No a co powiem Antonio? - odbiłam piłeczkę do przyjaciółki. Nie wiem dlaczego, ale nie chciałam się wyprowadzać. Lubiłam mieszkać u Francisco i nie chodzi tu tylko o to, że nie musiałam się martwić pieniędzmi, ale o to, że przecież jesteśmy prawie rodziną. Znamy się bardzo dobrze i dzielimy się obowiązkami w domu. U Caroline mogłoby być nieswojo, bo przecież słabo znam Jese.

  - Co jak co, ale w zmyślaniu to chyba jesteś dobra - westchnęła. Stuknęłam ją butem pod stołem w kostkę. - Auć! To bolało! - zajęczała.

  - Masz za swoje - odparłam z triumfalnym uśmiechem.

  - W takim razie poddaje się, bo widzę, że i tak nie wskóram.

  - Dzięki. To może jednak pojedziemy na uczelnię? Chociaż wcale mi się nie chce.. - zaśmiałam się pod nosem.

  - No tak. Tekla może się na nas uwziąć - również się zaśmiała. Tekla to najgorsza pani profesor jaka mogła nam się przytrafić. Nikt jej nie cierpiał, a ona kocha gnębić studentów. Wydaje mi się, że jest starą panną i dlatego tak jej odbija.

  Miałyśmy się zbierać, kiedy w drzwiach zobaczyłam dwie znane postacie. To był Jese i Isco. Carol na widok swojego ukochanego aż zaklaskała w dłonie i szybko poinformowała mnie, że teraz nigdzie się nie ruszy. Piłkarze podeszli do naszego stolika i przywitali się.

  - No proszę.. Tak to się teraz studiuje, nie? - zaśmiał się Jese, siadając obok Caroline. Francisco zajął miejsce obok mnie, kładąc swoją rękę na oparciu mojego krzesła. Wtedy Carol spojrzała na mnie znacząco.

  - Dokładnie - pokiwał głową Isco. - My ciężko trenujemy, a one sobie kawkę popijają.

  - Mamy akurat okienko - naszą sytuację próbowała ratować blondynka. - Na zajęcia Tekli musimy być.

  - Osobiście cię na nie zawiozę - powiedział Rodriguez, dając jej buziaka w usta. - Zawiozę ciebie i odbiorę małego od opiekunki.

  - To może wy już jedzcie, a ja zamówię dla nas po kawie i zaczekam tu na ciebie - odezwał się Isco, a Rodriguez skinął głową na zrozumienie. Cała nasza trójka wstała i pożegnała się z Alarconem. Rzuciłam mu jeszcze ze śmiechem, że ma uzupełnić lodówkę i wyszliśmy z kawiarni.

  - Ładnie byście razem wyglądali - zaśmiał się do mnie Jese, a Carol skarciła go wzrokiem, więc nie powiedział już nic. Może nie był to najlepszy tekst roku, ale Rodriguez widocznie nie do końca pamięta, że jestem związana z bratem Isco.

  Siedziałam z tyłu czerwonego Audi Jese i czekałam aż będziemy na miejscu. Miałam ochotę usiąść już na wykładzie Tekli niż myśleć o tym, co mówił Kanaryjczyk.

_ _ _

Przybywam z czwórką! Mnie osobiście się podoba.

Dawno mnie na waszych blogach nie było, ale wiecie.. Wkręciłam się w simsy i po pracy tylko gram :D Ale obiecuje poprawę!

Do napisania :)

PS. Trzymajcie dziś kciuki za Hiszpanów!