rozdział trzeci

  Przez całą pierwszą połowę meczu myślałam o tym, że na imprezie spotkamy się wszyscy razem. Moi znajomi z roku, Carol z Jese, Antonio i.. Isco. Wiem, że są braćmi i często się spotykamy razem, ale nigdy nie przedstawiam wtedy moim znajomym ukochanego. Boje się, że Francisco może powiedzieć coś, co wyjawi prawdę, a ja nie będę wiedziała co zrobić. Wiem, że on jest do tego zdolny, a jeśli jeszcze by wypił piwo lub dwa, to na pewno mam się czego obawiać.

  - Wszystko w porządku? - usłyszałam głos Antonio. Spojrzałam na niego lekko zdziwiona. - W ogóle się nie odzywasz. Coś się stało? - dodał po chwili.

  - Zamyśliłam się tylko - posłałam mu lekki uśmiech. - Wiesz, że mecze nie są dla mnie.

  - Wiem, ale Isco to mój brat i zawsze go wspieram. Chce być obecny na jego meczach.

  - Rozumiem to - mruknęłam i skradłam mu szybkiego buziaka w usta. Uśmiechnął się szeroko i wrócił do oglądania meczu, a ja również próbowałam się na tym skupić.

  Real wygrywał już jedną bramką, ale nadal nie mógł być pewny zwycięstwa, ponieważ przeciwnik ciągle na nich naciskał. Był już koniec meczu, a oni o mało nie stracili bramki. Musieli szybko atakować, by przypieczętować sobie trzy punkty. Nagle rozległy się krzyki, bo okazało się, że gospodarze strzelili bramkę. I wtedy ujrzałam Isco, który celebrował swojego gola w sposób bardzo dziwny.. Pokazywał serduszko w naszą stronę i zrobiło mi się słabo.

  - Wszystko w porządku? Zbladłaś.

  - Tak, tak. Po prostu duszno tu - odparłam do Antonio.

  - Zaraz będzie koniec, więc powdychasz świeżym powietrzem - pocałował mnie w policzek. - Mówiłem ci, że się zakochał. To serduszko jest na pewno dla jednej z tych pań - wskazał na grupkę młodych dziewczyn.

  - Na pewno - uśmiechnęłam się nerwowo. - Mam już dosyć tych krzyków. Chodźmy stąd. 

  - Na szczęście zaraz będziesz mogła się odprężyć - przygarnął mnie do siebie i ucałował w czubek głowy. - Pojedziemy z Isco?

  - Pewnie tak - skinęłam głową, a on złapał mnie za dłoń. - Carol, do zobaczenia w klubie - pożegnałam się z blondynką i udałam za ukochanym.

  Przystanęliśmy przy białym Audi i czekaliśmy na jego właściciela. Nie byłam ani trochę zdziwiona, że Isco guzdra się w szatni. Z domu też przeważnie wyjeżdżał na ostatnią chwilą, a kiedy miał mnie podwieźć, to zawsze dojeżdżałam po czasie. On chyba nigdy nie spogląda na zegarek chociaż zawsze na jego lewej ręce widnieje spora tarcza z wskazówkami.

  - Boże, ile mamy na ciebie czekać? - odezwał się Antonio, kiedy tylko Isco pojawił się na horyzoncie.

  - A może ''cześć, braciszku, miło cię widzieć?'' - odparł z uśmiechem, podchodząc do nas. Uściskał się z bratem, a później zaserwował mi buziaka w policzek.

  - Tego nie muszę mówić, bo to wiadome - zaśmiał się starszy z braci. - To co? Jedziemy?

  - A co ci się tak śpieszy, co? Koleżanki Lili są straszne! - Isco wzdrygnął się, a ja spojrzałam na niego z nietęgą miną. - Widzisz? Sama ma taką minę, jakby ich nie lubiła - dodał ze śmiechem. Za dużo gadał. Miałam ochotę zakleić mu buzię taśmą, by się zamknął i przestał gadać pierdoły.

  - Daj jej spokój - zareagował Antonio. - Nie ma dziś humoru.

  - Mam nadzieje, że moja bramka jej go trochę poprawiła.

  - Nie wlewaj sobie - syknęłam w jego stronę i usiadłam z tyłu. Braci rzucili sobie zdziwione spojrzenia i zajęli miejsca z przodu. Anotnio odwrócił się do mnie i posłał mi szeroki uśmiech, a Isco w lusterku puścił mi oczko.. Pięknie, po prostu pięknie.

  Dziewczyny z roku na widok Jese i Isco o mało nie dostały zawału. Niby każda z nas widziała, jak Rodriguez odbiera Carol spod uczelni, ale nigdy nie miałyśmy okazji, aby go poznać. Wydawał się być sympatyczny i nie odstępował swojej ukochanej na krok. Było widać, że się kochają. Natomiast Francisco zabawiał dziewczyny. Zawsze wiedziałam, że jest typem flirciarza, ale teraz chyba przesadzał. Jednak nie obchodziło mnie to, bo miałam przy sobie swojego Antonio, który jak zwykle okazywał się być wzorem chłopaka.

  - Twoje koleżanki lubią się bawić - zaśmiał się mi do ucha.

  - Tak.. W ciągu całego tygodnia musimy ciężko się uczyć, więc teraz korzystają - mruknęłam, próbując nie wybuchnąć śmiechem. Jedna właśnie obściskiwała Isco, a ten siedział niewzruszony. Powoli zaczynał mieć ich dość.

  - Może i próbował bym go ratować, ale wiesz co?

  - Hmm? - spojrzałam na niego.

 - Wolę być z tobą - wyszeptał i wpił się w moje usta. Momentalnie oddałam pocałunek, zapominając, że obok nas są moi znajomi. To mnie nie obchodziło. - Chodźmy zatańczyć - powiedział między pocałunkami. Wstaliśmy z miejsca i udaliśmy się na parkiet, by trochę pobujać się przy wolniejszych piosenkach. Czułam na sobie przeszywający wzrok młodego Alarcona, który chyba zapominał o naszej umowie.. Mamy zapomnieć i nigdy więcej nie popełniać starych błędów. Chyba będę musiała mu o tym przypomnieć.

  Nie wiem ile dokładnie tańczyliśmy, ale Carol musiała nam przerwać. Po jej minie wywnioskowałam, że czegoś nie rozumie i jak najszybciej chce ze mną porozmawiać.

  - Antonio.. Może pomożesz swojemu bratu z tymi paniami przy loży, co? - zaśmiała się, wskazując na Isco, który próbował odgonić się od fanek.

  - Jasne - skinął głową i poszedł w tamtą stronę. Caroline pociągnęła mnie w stronę damskich ubikacji i spojrzała podejrzliwie.

  - Coś się stało? - spojrzałam zdziwiona.

  - Możesz mi powiedzieć co tu się dzieje?

  - A co tu się dzieje? - odpowiedziałam jej pytaniem. Naprawdę nie wiedziałam o co może jej chodzić. Przecież byliśmy na imprezie i wszyscy się świetnie bawiliśmy.

  - To może ja zapytam wprost. Czy łączy cię coś z Isco? - ciągle na mnie patrzyła. A ja byłam zszokowana, że cokolwiek zauważyła. Poczułam, że robi mi się gorąco i nie wiem, co powiedzieć, więc milczałam. Milczałam i ona wiedziała, że to jest moją odpowiedzią. - Jesteś z jego bratem, Lil.

  - Wiem o tym - syknęłam.

  - To dlaczego? Lili, to widać! Isco ślini się na twój widok i ciągle was obserwuje. Antonio na pewno nie jest głupi i szybko się połapie co między wami jest. Chcesz tego?

 - Nie, oczywiście, że nie - pokręciłam przecząco głową. - Wiem, że to, co robimy jest złe, tylko Isco jest inny, rozumiesz?

 - Nie, nie rozumiem twojego zachowania. Jeśli się kogoś kocha, to się go nie zdradza - powiedziała, okręcając się na pięcie i zostawiając mnie samą.

 Najgorsze w tym wszystkim było to, że Carol miała rację. Powiedziała prawdę i dopiero teraz to zauważyłam. Przez cały ten czas próbowałam sobie wmówić, że to przecież nic takiego, że szybko to zakończymy i będzie po sprawie. Jednak nie jest. Isco i ja brniemy w ślepy zaułek i teraz jest jeszcze gorzej niż nigdy przedtem.

 Skierowała się w stronę baru i zamówiła najmocniejszego drinka, jaki tylko był dostępny. Barman z uśmiechem na ustach podał go i odszedł do innych klientów. Siedziała w ciszy, pijąc drinka i zastanawiając się nad wyjściem z sytuacji. Gdyby się wyprowadziła, to może wszystko by ucichło, ale co miałaby powiedzieć Antonio? I skąd wzięłaby pieniądze, aby opłacić nowe mieszkanie?

 - Zły wieczór? - usłyszałam dobrze znany mi głos. Dlaczego on, a nie Antonio? Wolałaby, aby to on znalazł mnie w takim stanie i mocno przytulił. Potrzebowałam tego.

 - Jak widać - mruknęłam cicho, pociągając łyka z swojej szklanki.

 - Nie powinnaś pić. Wiesz, że to źle na ciebie działa.

 - Nie mów mi, co mam robić, Isco - warknęłam w jego stronę. Nie odpowiedział nic, tylko patrzył na mnie, jakby go coś gryzło, a ja nie mogłam znieść tej ciszy. - Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam szeptem, a on spojrzał na mnie zdziwiony.

 - Co zrobiłem?

 - Celebracja twojej bramki.. Myślisz, że jestem głupia?! - uniosłam lekko głos, a on się zaśmiał.

 - Widzę, że nie za bardzo przypadła ci do gustu - odparł z szerokim uśmiechem na ustach. - A to szkoda, bo była dla ciebie.

 - Przestań - szybko mu przerwałam.

 - Dlaczego? Bo jest tu twój chłopak? I myślisz, że wszystko zostanie bez zmian? A ja to co? - zaczął zadawać jakieś bezsensowne pytania, które nie miały dla mnie znaczenia.

 - Myślałam, że mamy umowę - spojrzałam na niego.

 - Ja też tak myślałem, ale nie mogę patrzeć, jak miziasz się z moim bratem i udajesz, że wszystko jest w porządku - powiedział na jednym tchu i wstał z swojego miejsca. - Miłego picia - syknął jeszcze i odszedł wgłąb klubu. Nie wiedziałam o co mu chodzi. Przecież właśnie tak miało być.. Mieliśmy zapomnieć i wszystko miało być jak dawniej.

 Zamówiłam u barmana kolejne drinki, które pochłaniałam bardzo szybko. Jeszcze chyba nigdy w życiu nie wypiłam tyle alkoholu, co właśnie teraz. Miałam szczęście, że zostałam sama i nikt mnie nie szukał. Nie chciałam teraz nikogo widzieć. 

 - Antonio cię szuka - niestety po chwili znów zjawił się on. Chyba zaczynał mnie prześladować. 

 - Powiedz mu, że zaraz przyjdę - burknęłam pod nosem w ogóle na niego nie patrząc. 

 - Na pewno dojdziesz - powiedział ironicznie i schylił się w moją stronę. Wziął mnie na ręce i zaczął maszerować w stronę wyjścia. 

 - Isco, puszczaj! - piszczałam i próbowałam sprawić mu ból, jednak moje pięści nie dawały rady. On tylko śmiał się ze mnie pod nosem, więc dałam sobie spokój. Oparłam głowę o jego klatkę i czekałam aż będziemy w samochodzie. 

- Jest cała i zdrowa, ale lekko pijana - powiedział do Antonio, kiedy byliśmy już koło samochodu. Starszy Alarcon otworzył drzwi z tyłu i pozwolił, aby jego brat zapakował mnie do środka. Po chwili sam usiadł obok mnie, a ja szybko się w niego wtuliłam. 

- Przepraszam - mruknęłam cicho. 

- Nic się nie stało - przygarnął mnie do siebie i ucałował w czoło. - Teraz musisz odpocząć.

_ _ _

Przybywam z nowym rozdziałem, który bardzo mi się podoba! W końcu cała trójka razem :D

Ostatni tydzień był dla mnie trudny w pracy i nie tylko, więc wybaczcie, jeśli nie dotarłam do waszych blogów. Zrobię to już niedługo, jak tylko wszystko sobie poukładam :)

A teraz zostawiam Wam łysego Isco i znikam pisać dalsze rozdziały!