rozdział drugi

  Pierwsze dwa dni w tygodniu były dla mnie zawsze najcięższe, ponieważ od samego rana miałam zajęcia prawie do 18 lub 19, więc kiedy wracałam do domu miałam ochotę na kolację i długą kąpiel. Zazwyczaj jeszcze musiałam sprzątać i robić nam pranie, bo Isco to okropny bałaganiarz. Na dodatek czasem przyprowadzał sobie jakieś panienki i musiałam znosić ich towarzystwo. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że to nie mój dom, więc staram się nie okazywać mojej złości, ale dziś byłam zmęczona i chciałam po prostu odpocząć.

  W domu panował istny hałas, bo muzyka była pogłośniona na full, a Isco z swoją koleżanką flirtowali i nie wiadomo co wyprawiali na kanapie w salonie. Podeszłam do wieży, zgasiłam ją i stanęłam przed kanapą. Obydwoje dopiero po chwili zauważyli, że ktoś im przerwał.

  - Lili, co ty robisz? - krzyknął Alarcon, podnosząc się do pozycji siedzącej.

  - Wróciłam do domu i chciałabym odpocząć - odpowiedziałam spokojnie. Kompanka Alarcona wyglądała na zdziwioną i co chwilę spoglądała na niego, a później na mnie.

  - Isco, kto to jest? - zapytała, a ja wybuchłam śmiechem. To pytanie pojawiało się zawsze.

  - Jestem jego dziewczyną, więc zabieraj stąd swoje plastikowe cycki i swój plastikowy tyłek! - próbowałam udawać zazdrosną dziewczynę, a Isco patrzył na mnie zdziwiony. Nawet nie protestował, tylko pozwolił, aby jego towarzyszka w pośpiechu opuściła dom. Nie odezwał się słowem, po prostu patrzył.

  - Kto by pomyślał, że jesteś o mnie zazdrosna - powiedział, kiedy zostaliśmy sami. Zaśmiałam się pod nosem, bo nie tak to miało wyglądać. Przecież ja nie jestem o niego zazdrosna..

  - Nie schlebiaj sobie.

  - A jednak. Ciekawe jakby zareagował Antonio, gdyby nas zobaczył.. Czy by się wści..

  - Zamknij się! - krzyknęłam. Nie wyobrażałam sobie, że Antonio mógłby kiedykolwiek się o nas dowiedzieć. Nawet nie chciałam o tym myśleć. - I nigdy więcej o tym nie wspominaj, rozumiesz?!

  - Lili, nie denerwuj się tak. Ja też nie chciałbym, aby on się o tym dowiedział - powiedział spokojnie. - To mój jedyny brat, który od zawsze mi radzi i pomaga. Nie chce go zranić.

  - No to dobrze, chociaż w tym się zgadzamy - szepnęłam i usiadłam na kanapie, a on od razu obok mnie.

  - Ale coś musimy z tym zrobić, wiesz? - popatrzyłam na niego. Uśmiechnął się lekko i patrzył przed siebie. - Isco? - dodałam po chwili.

  - Jeśli powiedziałbym ci, czego bym chciał, to na pewno spakowałabyś walizki.

  - Jak to? - zmarszczyłam brwi.

  - Nie mówmy już o tym. Obiecuje ci, że zrobię wszystko, aby już do niczego między nami nie doszło, bo chce dla was jak najlepiej, ale nie wyprowadzaj się, proszę - mówił cicho, jakby mnie o to naprawdę prosił, jakby mu zależał, abym tutaj została.

  - Jeśli tak na pewno będzie, to zostanę - powiedziałam.

  - Cieszę się - spojrzał na mnie i chwilę milczał, a później przybliżył. - Ale muszę to zrobić po raz ostatni - wyszeptał i wpił się w moje usta..

  Muszę przyznać, że nasz układ wychodził nam coraz lepiej. Nadal spędzaliśmy razem sporo czasu, ale traktując się jak przyjaciele, a nie potencjalni kochankowie. Razem przygotowywaliśmy posiłki, chodziliśmy na zakupy, a ostatnio wyskoczyłam nawet na jego mecz. Udało mu się strzelił bramkę i przez całą drogę do domu mówił tylko o tym. Miałam z niego niezły ubaw.

  Na szczęście w ten weekend nie musiałam wracać do domu, bo Antonio zapowiedział, że nas odwiedzi. Bardzo się ucieszyłam, bo moje znajome z roku chciały poznać tajemniczego Antonio. Dlatego w sobotę po meczu mieliśmy iść do klubu razem z nimi i ich partnerami.

  Francisco w piątek wieczorem pojechał na zgrupowanie, a ja czekałam na mojego ukochanego w domu, gotując dla niego romantyczną kolację. Na samym środku salonu przygotowałam dla nas mały stolik i również sama się wystroiłam. Zawsze to on się starał, aby było romantycznie i miło, a teraz to on przyjeżdża do mnie, więc nie chciałam odstawać. Miałam na sobie sukienkę w kolorze krwistej czerwieni i czarne, wysokie szpilki. Z włosów zaplotłam warkocza i byłam gotowa.

  Kiedy usłyszałam dzwonek o mało nie spadłam z krzesła. Dokonałam jeszcze kilka poprawek w swoim wyglądzie w przedpokoju w lustrze i mogłam otworzyć drzwi.

  - Wow, czy to to, Lili? - zapytał Antonio, jak mnie ujrzał. Patrzył na mnie z podziwem.

  - Tak, to ja. Wejdź - otworzyłam szerzej drzwi, a on od razu mnie do siebie przyciągnął.

  - Cudownie wyglądasz, kochanie - wyszeptał mi do ucha.

  - Nie słodź, dobra? - spojrzałam na niego ze śmiechem. - Lepiej chodź do salonu, bo kolacja czeka.

  - A co dopiero zrobiłaś?

  - Twoje ulubione danie - uśmiechnęłam się.

  - Ale mam wspaniałą dziewczynę. Wszyscy mi ciebie zazdroszczą.

  - Ciekawe kto taki - spojrzałam na niego, a on zrobił głupią minę. - Tylko mi nie mów, że Ruben i Javi, bo ci nie uwierzę. Oni mnie nienawidzę - dodałam po chwili.

  - Nieprawda! Oni po prostu woleliby, abym był sam.

  - I balował z nimi co noc, robiąc głupoty - dokończyłam. - Mają już 30 lat, a nadal głupoty w głowie.

  - Jednak to są moi przyjaciele i wiesz, że nie lubię się z nimi kłócić - usiadł przy stole.

  - Rozumiem to - skinęłam głową i położyłam dwa talerze na stole. Jeden dla Antonio, a drugi dla mnie. Usiadłam naprzeciwko niego i zaczęliśmy jeść.

  - Zapomniałaś o czymś - powiedział, a ja spojrzałam na niego zdziwiona. - A wino? - dodał ze śmiechem.

  - O nie! Wiesz, że mam słabą głowę i nie mogę pić - zaśmiałam się cicho. O tak, jeśli za dużo wypije, to zaczynam gadać głupoty i robić jeszcze głupsze rzeczy. Antonio na pewno o tym wie, więc chce to wykorzystać.

  - Jeden kieliszek!

  - Nie potrafię się tobie oprzeć.. - wymamrotałam po cichu, a Antonio się roześmiał. Sięgnął po jedną butelkę wina, które stały na komodzie niedaleko nas. Trzeba przyznać, że jego młodszy braciszek ma sporą kolekcję. - Ale jeśli mnie i upijesz i wykorzystasz, to po tobie! - zamachałam mu palcem przed nosem.

  - Obiecuje być grzeczny - odparł z tajemniczym uśmieszkiem na ustach.

  Kiedy talerze były już puste, to przenieśliśmy się na kanapę, gdzie było wygodniej. Włączyliśmy nastrojową muzykę i siedzieliśmy wtuleni w siebie. Tego mi właśnie brakowało. Brakowało mi jego bliskości, zapachu, dotyku.. Wiedziałam, że jego ramiona są moim miejscem, a nie jego brata. Teraz wiedziałam, ze wszystkie noce z Francisco były błędem.

  - Nalej mi jeszcze - podałam mu swój pusty kieliszek.

  - Czy to ty, Lili? - roześmiał się, ale napełnił go do pełna.

  - Tak - pokiwałam twierdząco głową. - Jestem z tobą, więc nic mi się nie stanie.

  - To prawda -  chciał mnie pocałować, ale odwróciłam się i przez przypadek wylałam na jego koszulę całą zawartość kieliszka. Czerwona plama wyglądała pięknie na śnieżnobiałej koszuli. Maria nas zabije, to pewne.

  - Kochanie, przepraszam - próbowałam powstrzymać śmiech, bo jego mina mówiła wszystko. Wydawał się być zły, ale wiedziałam, że tylko udaje. Pewnie też z trudem powstrzymywał się od wybuchnięcia śmiechem.

  - Mama nas zabije - powiedział poważnym tonem, a ja tylko pokiwałam głową.

  - Zdejmuj to szybko - ponagliłam go. - Może uda nam się coś z tym zrobić - pomogłam mu z rozpinaniem małych guziczków.

  - Ja mam jednak lepszy pomysł - mruknął z uśmiechem Antonio, ścigając i rzucając w kąt koszule. - Kupimy nową i mama w ogóle się nie zorientuje - dodał, przybliżając swoją twarz do mojej.

  - Anotnio.. Co ty ro.. - chciałam dokończyć, ale on zamknął mi usta pocałunkiem. W sumie sama tego chciałam. Nie widzieliśmy się tydzień, a to przecież długo. Można powiedzieć, że zdecydowanie za długo.

  Następnego dnia obudziły mnie pocałunki Antonio. Całował moje odkryte ramię przy okazji lekko drapiąc je swoim kilkudniowym zarostem. Uśmiechnęłam się szeroko i delikatnie przekręciłam tak, że miałam teraz jego twarz nad sobą.

  - Dzień dobry - szepnęłam zadowolona. Schylił się i delikatnie ucałował mnie w czoło. Zawsze potrafił być taki czuły i miły, zupełnie inny od Isco. Skarciłam się właśnie w myślach, że ich porównuje. Przecież mam zapomnieć o wszystkim, co mnie z nim łączyło. To był tylko seks.

  - Gdybym mógł, to wcale bym nie wstawał, ale młody byłby zawiedziony, że nie przyszedłem na mecz.

  - Myślę, że jemu to raczej obojętne - mruknęłam z uśmiechem. - Na pewno będzie jakaś jego panienka.

  - Ma z tym przystopować, bo mama z nim rozmawiała. Prawie płakała, więc zdał sobie sprawę, że czas się opamiętać - zaśmiał się pod nosem. Wydaje mi się, że chyba on sam nie wierzył w nagłą przemianę swojego braciszka. - I wiesz co?

  - Hmm? - spojrzałam na niego.

  - Wydaje mi się, że Isco się zakochał.

  - Zakochał? - o mało się nie zakrztusiłam. - Każda jego dziewczyna jest na jedną noc, nic więcej. Jakby miał się zakochać?

  - A może nie trzeba ze sobą sypiać, aby się zakochać, co?

  - Chodźmy na śniadanie. Nie mam ochoty na ciągłe rozmowy o twoim bracie, z którym mieszkam. Uwierz, że on czasem potrafi być męczący - zaśmiałam się nerwowo i wstałam z łóżka. Narzuciłam na siebie szlafrok i wyszłam z pokoju.

  Zaczynało się robić niezręcznie z tym wszystkim. Miałam ochotę wrócić tam i powiedzieć mu o wszystkim, aby nie męczyć się już dłużej, ale nie mogłam. Nie chciałam go ranić, chociaż już to dawno zrobiłam. Jednak on o tym nie wiedział. Poza tym dogadałam się z Francisco, że to już koniec i sprawa zamknięta.

  - Nadal tu jesteś? - zapytał Antonio, który właśnie wyszedł z mojej sypialni.

  - Jakoś tak - wyszczerzyłam się i ruszyłam w stronę schodów. Antonio szedł tuż za mną.

  - Będziemy mieli dużo sprzątania - powiedział, kiedy zeszliśmy na dół.

  - Nie martw się, ja się tym zajmę - machnęłam ręką. - W końcu i tak tylko ja tu sprzątam.

  - Isco cię wykorzystuje? Jeśli tak, to pogadam z nim.

  - Daj spokój - spojrzałam na niego. - Mieszkam tu zupełnie za darmo, więc chociaż tak mogę się odwdzięczyć, prawda? On i tak większość czasu spędza w ośrodku treningowym i nie za bardzo jest co sprzątać.

  - Masz rację - skinął głową i zajrzał do lodówki. Na szczęście była pełna, bo wczoraj po zajęciach zrobiłam z Francisco zakupy. - Co jemy?

  - Obojętnie - rzuciłam i zabrałam się za sprzątanie, a Antonio za ranny posiłek.

  Po śniadaniu i kilku godzinach odpoczynku udaliśmy się na Santiago Bernabeu. W loży czekała już na nas Carol, moja przyjaciółka i partnerka jednego z piłkarzy. Towarzyszył jej oczywiście ich synek - Jese Junior, który był największym słodziakiem na świecie. Uwielbiam go.

  - Cześć, przystojniaczku! - podeszłam do niego i ucałowałam go w policzki, które natychmiast się zaróżowiły. Mały wstydniś z niego był.

  - Ma dziś ciężki dzień, więc uważaj - poinformowała nas jego mama.

  - To na pewno twoja wina - zachichotałam i ucałowałam ją w oba policzki. - Caroline, poznaj mojego wyśnionego księcia z bajki. To jest Antonio - uśmiechnęłam się szeroko.

  - Miło mi poznać - ucałował ją.

  - Mnie również. Taki przystojniak! - puściła do mnie oczko.

  - A ty nie jesteś czasem zaręczona, co?

  - To nie oznacza, że nie mogę patrzeć na innych.

  - Kobiety - westchnął tylko Antonio. - Siadamy? Zaraz się zacznie.

  - Tak, jasne! - rozsiedliśmy się wygodnie i czekaliśmy aż mecz się zacznie. I w końcu piłkarze wyszli na boisko.

  - Mam nadzieje, że nie jesteś zła, że zaprosiłam Isco na naszą małą imprezę po meczu.. W końcu to jego brat, nie? - zapytała mnie po cichu Carol, a ja tylko zaklęłam w myślach. No to dopiero będzie..

_ _ _

Drugi rozdział do waszej dyspozycji. Oby się spodobał :)

Jeśli nie dotarłam jeszcze do waszych blogów - nie martwcie się! Jestem w trakcie czytania i na pewno przybędę z komentarzem. 

Do napisania!